Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

despedida


Να μην ξεχάσω σήμερα να

αρχίσω το κικ μποξ με αντίπαλο τον αισχυλικό Προμηθέα που τρέμει την ελευθερία.
-τρεις χιλιάδες χρόνια κάθοδος-«ομφάλιος λώρος τα δεσμά» πέτρωσαν την αθάνατη συγγένεια
σε θυμώσω για να γράψεις το μπλουζ της
Αλ Ισκανταρίγια
σε πονέσω με ένα παράπονο τόσο που να μουδιάσει ο εγκέφαλός σου
αναπνεύσω από το θυμάρι μέχρι που να μην ανασαίνω
κοιτάξω χωρίς φόβο μέσα στον άγνωστο κρατήρα σου
αλλάξω νερό στη γυάλα
κάνω σταχτοδοχείο το τηλέφωνο
φυσήξω σαπουνόφουσκες στη μέση του δρόμου
παίξω βιολί κάτω από τη φτερούγα του αεροπλάνου
κλείσω τα βλέφαρα,ν’απομονωθώ ν’αποφύγω τις ριπές του τεχνητού φωτός και ν’αφεθώ
στο βασίλειο της παρατεταμένης σου αθωότητας
σκίσω με θυμό τα ανταριασμένα δίχτυα των παρενθέσεων
είμαι φονική
είμαι Μήδεια

να σου θυμίσω να

ξυπνήσεις όταν χρυσίζει το πρωί και να διαβάσεις το απόσπασμα από τη σοφόκλεια τραγωδία που σου έδειξα
ανοίξεις το πολυκαιρισμένο σακουλάκι,ξεκολλώντας τη φθαρμένη ταινία που εγκλωβίζει ακατέργαστο το άρωμα της άγριας μέντας
μιλήσεις με το αηδόνι που έρχεται στο κλαδί που γέρνει στο παράθυρό σου
μου στείλεις το φιλί που παγιδεύει δροσοφλογισμένους μετεωρίτες και δαγκάνες
γεμίσεις νερό τη λάμπα
ξαπλώσεις κάτω από τους δύο φοίνικες και να μου γράψεις
παίξεις τύμπανο στο σκάφος της κιθάρας
μου χαράξεις πάνω στην αφρικανική αντιλόπη
κρεμάσεις ανάποδα το Μάρτη από το σεντόνι
μ’έχεις μέσα στα μάτια σου και να με πας όσο μακριά θέλω
είσαι ο Αχέροντας
είσαι ο Ιάσων


Να διαπεράσουμε τα εφτά χρώματα την κόρη τα επάλληλα στρώματα των χιτώνων
να συναντηθούμε στη μέση της απόστασης σχεδόν αθώα.

Να θυμηθούμε πως μέσα στον πανικό συντελούνται εφιαλτικές ανθεκτικές αυταπάτες συναρθρωμένες από διαστροφές λέξεων για να εκραγούν τα σημαίνοντα. Πλάι,πολύ κοντά στον καρπό κάτι που ιδρώνει, ισοδυναμεί με ίχνος μυρωδιάς- να καταργήσεις τα γραφόμενα και να φτάσω ως την αυτοδιαγραφή με τη λάμψη της κατατεθυμένης ερωμένης. Την ανταρσία των φλεβών στους καρπούς την εμποδίζουν υπολείμματα φράσεων. Στο έγραψα στο περικάρπιο του γαντιού που φορούσα και το έβαλα στη βαλίτσα σου. Ελπίζω σήμερα να το βρεις. Από το κλειστοφοβικό ρήγμα να ενσκήπτουμε διαρκώς στο παράλογο για να μη στραγγαλίσουμε άλλη μια σπουδαία χίμαιρα της ζωής μας.