[Κάνε ό,τι κάνω]
Φόρα ανάποδα τα παπούτσια σου. Το δεξί παπούτσι, στο αριστερό πόδι. Λένε, πως φέρνει τύχη αυτό στα ωραία μυαλά. Ο θάνατος του Ζαν Μπροντιγιάρ δεν συνέβη. «Δεν έχει κανένα νόημα να πεθαίνεις», έγραψε κάποτε. «Πρέπει να ξέρεις πώς να εξαφανιστείς». Ο Μπροντιγιάρ φορούσε ανάποδα τα παπούτσια του.
Λίγο φοβήσου με ακόμη, ώσπου ένα βράδυ θ’αναιρέσει την περιπαθή σύγκλιση, την τρανότητα των σωμάτων, όταν η εγγύτητα ορίζει το διεισδυτικό σώμα,λυτρωτικό και απεκλύει τη φερέγγυα απόσταση ασφαλείας. Αποκλίνουσα νόηση, τέρψη από τις «ελευθέριες» ρίμες που μόλις το στόμα σου απήγγειλε στη Βάλια Κάλντα, όπου όλα μπορούν ν’αφεθούν, χωρίς ντροπή και με το ιδανικό πάθος στον αέρα και να σου επιστραφούν, πυρήνας ατόφιας ανάσας, δίπλα σου.
Αν δεν είχες πει τόσα λυπημένα ψέματα, θα ομοιοκαταληκτούσες δυσβάσταχτα, ωστόσο άριστα με τον εξής τρόπο:
Πάθη-λάθη-αγκάθι
Εμπρός-σταυρός-οικτρός
Νήμα-κύμα-μνήμα
Θλιβερό-αναιρώ-νερό
Πες ένα χαρούμενο ψέμα.
Η ανάκλασή του αποκολλάται από το ευπαθές σώμα της επίκτητης αλήθειας και υφίσταται
Την εύτακτη πρόσκρουση.
Πες εκταφή και το αλεξικέραυνο, αντιστικτικό θα φτιάξει θραύσμα
Που θα μπει στο σώμα μιας άλλης αλήθειας, αντιδημαγωγικής.
Όπως ο Ζουλάφσκι που δημιούργησε εκείνον τον άγριο έρωτα με τη Ρόμι Σνάιντερ και τον Φάμπιο Τέστι. Ο Τέστι-φωτογράφος, επιχειρεί να βοηθήσει παντοιοτρόπως την ηθοποιό Σνάιντερ, που είναι αναγκασμένη πια, να παίζει μόνο σε πορνοταινίες. Την ερωτεύεται αθεράπευτα. Η Σνάιντερ αρνείται ρητά να παίξει το παιχνίδι της αλήθειας στον έρωτα. Ο Ζουλάφσκι τους κρατά έγκλειστους στη θλιβερότητα, στη μιζέρια και την ταπείνωση και πετάει για πάντα στο άγνωστο, το κλειδί της φυλακής τους.
Δανείσου τη σκέψη που λέει: « αν καταργήσεις το διάβολο, ο θεός χάνει το νόημά του».
Το νηστικό αιλουροειδές μπορεί να υπάρξει ευκλεές, με αναφορές αγιάτρευτης αγάπης, για να μην παραμείνει θηρίο νόθο, περιπλανώμενο, ν’αλέθει ιδιορρυθμικά, να ιοβολεί ακατάπαυστα, ειρωνική μελαγχολία, απορημένο.
Γίνε ιδιωματικά ποιητικός, τόσο που ο πόνος να μην μπορεί να γίνει περισσότερο περίπλοκος
Και λαβυρινθώδης, να μην εξηγείται το γδαρμένο σου μέτωπο από τις συγκρούσεις. Από τις σπαθιές των παράφορων επιθυμιών. Έτσι μόνο θα σε φράξουν ευμενείς πλανήτες.
Είναι αλμύρα τα τραγούδια που είπες για μένα. Αυτά μου έμαθαν τη νύχτα και χάθηκα στο μαύρο χρόνο της. Στο στερέωμά της εκθέτω τους στοχασμούς μου. Με καταθέλγει ο αυθεντικός φορέας του ολέθρου. Αυτός μου δίνει τις πιο καθαρές σκέψεις. Και είμαι σαν τον μεταξοσκώληκα που ετοιμάζεται να βγει από το κουκούλι του. Από την αρχή.
Όσο θα είσαι απασχολημένος με τα τραγούδια σου, μας βρήκα μια κρυψώνα που την έντυσα ύφασμα μεταξωτό και της έχω δώσει το όνομα Ματίλντε Ντεμπόβσκι.
«τρέμω διαρκώς μην τυχόν έχω γράψει έναν αναστεναγμό,εκεί που πιστεύω ότι έχω σημειώσει μια αλήθεια» Σταντάλ.
Φόρα ανάποδα τα παπούτσια σου. Το δεξί παπούτσι, στο αριστερό πόδι. Λένε, πως φέρνει τύχη αυτό στα ωραία μυαλά. Ο θάνατος του Ζαν Μπροντιγιάρ δεν συνέβη. «Δεν έχει κανένα νόημα να πεθαίνεις», έγραψε κάποτε. «Πρέπει να ξέρεις πώς να εξαφανιστείς». Ο Μπροντιγιάρ φορούσε ανάποδα τα παπούτσια του.
Λίγο φοβήσου με ακόμη, ώσπου ένα βράδυ θ’αναιρέσει την περιπαθή σύγκλιση, την τρανότητα των σωμάτων, όταν η εγγύτητα ορίζει το διεισδυτικό σώμα,λυτρωτικό και απεκλύει τη φερέγγυα απόσταση ασφαλείας. Αποκλίνουσα νόηση, τέρψη από τις «ελευθέριες» ρίμες που μόλις το στόμα σου απήγγειλε στη Βάλια Κάλντα, όπου όλα μπορούν ν’αφεθούν, χωρίς ντροπή και με το ιδανικό πάθος στον αέρα και να σου επιστραφούν, πυρήνας ατόφιας ανάσας, δίπλα σου.
Αν δεν είχες πει τόσα λυπημένα ψέματα, θα ομοιοκαταληκτούσες δυσβάσταχτα, ωστόσο άριστα με τον εξής τρόπο:
Πάθη-λάθη-αγκάθι
Εμπρός-σταυρός-οικτρός
Νήμα-κύμα-μνήμα
Θλιβερό-αναιρώ-νερό
Πες ένα χαρούμενο ψέμα.
Η ανάκλασή του αποκολλάται από το ευπαθές σώμα της επίκτητης αλήθειας και υφίσταται
Την εύτακτη πρόσκρουση.
Πες εκταφή και το αλεξικέραυνο, αντιστικτικό θα φτιάξει θραύσμα
Που θα μπει στο σώμα μιας άλλης αλήθειας, αντιδημαγωγικής.
Όπως ο Ζουλάφσκι που δημιούργησε εκείνον τον άγριο έρωτα με τη Ρόμι Σνάιντερ και τον Φάμπιο Τέστι. Ο Τέστι-φωτογράφος, επιχειρεί να βοηθήσει παντοιοτρόπως την ηθοποιό Σνάιντερ, που είναι αναγκασμένη πια, να παίζει μόνο σε πορνοταινίες. Την ερωτεύεται αθεράπευτα. Η Σνάιντερ αρνείται ρητά να παίξει το παιχνίδι της αλήθειας στον έρωτα. Ο Ζουλάφσκι τους κρατά έγκλειστους στη θλιβερότητα, στη μιζέρια και την ταπείνωση και πετάει για πάντα στο άγνωστο, το κλειδί της φυλακής τους.
Δανείσου τη σκέψη που λέει: « αν καταργήσεις το διάβολο, ο θεός χάνει το νόημά του».
Το νηστικό αιλουροειδές μπορεί να υπάρξει ευκλεές, με αναφορές αγιάτρευτης αγάπης, για να μην παραμείνει θηρίο νόθο, περιπλανώμενο, ν’αλέθει ιδιορρυθμικά, να ιοβολεί ακατάπαυστα, ειρωνική μελαγχολία, απορημένο.
Γίνε ιδιωματικά ποιητικός, τόσο που ο πόνος να μην μπορεί να γίνει περισσότερο περίπλοκος
Και λαβυρινθώδης, να μην εξηγείται το γδαρμένο σου μέτωπο από τις συγκρούσεις. Από τις σπαθιές των παράφορων επιθυμιών. Έτσι μόνο θα σε φράξουν ευμενείς πλανήτες.
Είναι αλμύρα τα τραγούδια που είπες για μένα. Αυτά μου έμαθαν τη νύχτα και χάθηκα στο μαύρο χρόνο της. Στο στερέωμά της εκθέτω τους στοχασμούς μου. Με καταθέλγει ο αυθεντικός φορέας του ολέθρου. Αυτός μου δίνει τις πιο καθαρές σκέψεις. Και είμαι σαν τον μεταξοσκώληκα που ετοιμάζεται να βγει από το κουκούλι του. Από την αρχή.
Όσο θα είσαι απασχολημένος με τα τραγούδια σου, μας βρήκα μια κρυψώνα που την έντυσα ύφασμα μεταξωτό και της έχω δώσει το όνομα Ματίλντε Ντεμπόβσκι.
«τρέμω διαρκώς μην τυχόν έχω γράψει έναν αναστεναγμό,εκεί που πιστεύω ότι έχω σημειώσει μια αλήθεια» Σταντάλ.
**photo by Φαίδρα Φις
Πήλιο,Χορευτό,1/3/2009