Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Αραμπέσκ


Από τα εύκολα. Αγαπώ το κυανό που ντύνεσαι. Εσύ δεν το ξέρεις. Ούτε ότι το ντύνεσαι. Ούτε ότι το ξέρω. Τα λάθη σου. Όλα. Τα ναι. Τα όχι. Είναι που λες φωτιά και καίγομαι. Είναι που θα φωνάξεις αστέρι και θα πέσει. Εσύ ξυπνάς τις Σειρήνες. Όχι μόνο αυτό. Εσύ τις μαγεύεις. Μαζί σου κατάλαβα πόσο με εξουθένωσαν και τα ελάχιστα πένθη. Εξίσου με τους ακόρεστους και ακρογωνιαίους θανάτους. Κατάλαβα. Ήμουν παραστάτης σ’ένα αλλοπρόσαλλο καράβι και βολόδερνα. Αφελής κουρσάρος. Μπορεί τη σκέψη σου να μην την έχω «πιάσει» ακόμη. Ολισθηρή. Υδράργυρος. Όμως γέρνω μπροστά σου. Γέρνω με τροπισμό. Το γνωστό. Όπως στον ήλιο το ηλιοτρόπιο. Κι αν δεν μου απαγορεύονταν πια οι μεταλλάξεις,θα μπορούσα κι εγώ να μεταμορφωθώ σε Αστέρι. Μπορώ να ζήσω μ’αστέρια και νερό. Κρύσταλλο. Άπιαστος. Άπιαστος. Όπως κι η αγκαλιά σου. Νερό. Κρύσταλλο. Στους περίπλοκους σκοτεινούς ειρμούς σου, φέρνω Άνοιξη. Να τους φωταγωγήσω. Άσε με. Μια φορά μόνο θα’ναι. Για ν’ανθίσουν όπως τους αξίζει. Μέσα στη μουσική. Μα, είναι που και όταν επιχειρώ να τους «τακτοποιήσω»-μέσα στις λέξεις εννοώ-μπορεί και να παραλύω. Κάτι θα θυσιάσω. Το γνωρίζω. Πολλά κάτι ίσως. Όμως μη ζητάς να θύσω το πιο ένδοξο αίσθημα. Μην το ζητάς. Και στο λέω για να το θυμάσαι. Η θυσία ακυρώνει πολλά κακά πράγματα. Μάλλον γιατί-όπως πιστεύω εγώ-είναι το απότοκο της απόλυτης Αγάπης. Οι σελίδες μου ξεθώριασαν απαλά και μαλακά από τότε που γράφω τούτο εδώ για σένα. Μόνο για σένα. Κι ας μην το ξέρεις. Δεν έγιναν κίτρινες. Πήραν εκείνο το λεπταίσθητο κυανό. Που είναι μόνο δικό σου και του ουρανού,μόλις ξεκινάει το χάραμα. Και δεν το ξέρεις. Κι ας μην το ξέρεις.
Από τα δύσκολα. Λες ανήλικο το μισό μυαλό μου. Το λες πέταγμα πεταλούδας. Μπορεί. Το άλλο μισό? Θες να σου πω? Θα σου το πω. Κι ας το ξέρεις. Αυτό είναι έτοιμο παγίδες να στήσει. Πρώτα σε μένα. Όχι ευτυχίες. Ευτυχίες δε στήνει. Αρνείται από μόνο του. Εγώ δεν έχω καμιά ανάμειξη. Δεν το προβοκάρω. Το άλλο μισό υπνωτίζει τα τραύματα. Ονειρεύεται. Εξοργίζεται. Αντιστρέφει. Διαστρέφει. Ανατρέπει. Παλινδρομεί. Καταρρέει. Στοιχειώνει και στοιχειώνεται. Πέφτει με εφιαλτική κι αθώα δύναμη στη φωτιά. Καίγεται. Κλαίει. Αναστατώνεται. Ανασταίνεται. Ξανακαίγεται. Ναι,για όλα αυτά είναι έτοιμο και ικανό. Σε διαβεβαιώ. Όπως και στο σκοτάδι αλλιώς σκέφτεται. Ανεπιτήδευτα. Απροσποίητα. Ασκημένο ηττημένο. Μη χάσει δευτερόλεπτο ζωής. Μη χάσει το τίποτα. Κάποτε ανεντόπιστο. Αποφυσικοποιημένο. Δυσπροσαρμοστικό. Ακάθεκτο. Αδίστακτο. Φοβισμένο. Διάπυρο. Και για σένα ψυχοπροφυλακτικό. Κρυφίως και αοράτως. Κι ας μην το ξέρεις. Μπορεί να χωρέσει σε κάτι πολύ αδέξιο. Μπορεί πουθενά. Άρχισα τις αποπομπές. Και είναι για σένα. Και το χαρακίρι. Και όλη η υπερβάλλουσα αφή. Και οι υπαινιγμοί της. «Ψυχοσύνθεση καμικάζι». Η θυσία είναι η κατάργηση. Η κατάργηση του ως εδώ. Όλα τα σκότωσα. Όλα. Εκτός από σένα. Εσένα σ’έβαλα στο βωμό. Και σε προσκυνώ. Εξαίσια κι επώδυνα. Υπογράφοντας την καταδίκη μου. Κι ας έχω γερά αντισώματα. Κι ας μην το ξέρεις. Δε βαριέσαι…
Και με ό,τι απέμεινε απ’όσα σκότωσα, με αυτά ζω. Το είπα,ναι. Με Νερό κι Αστέρια. Το είπα και το μπορώ. Ανέξοδο. Μην περιμένεις από μένα αθετήσεις και ακυρώσεις. Μην περιμένεις λύσεις δοκιμασμένες. Ψευτιές. Βδελύγματα…Σώμα,ήρωά μου. Εραστές από πάντα ήμασταν. Άλλη ασκητική κι αυτή. Η έλξη και η πλήρης άρση της. Με κατατονικές δράσεις. Με κυκλοθυμία κι αφορισμό. Όχι πειράματα όχι. Αποτυχημένα ήταν.
Από το Αραμπέσκ. Τώρα μόνο αραμπέσκ που εξάγεται όμορφα από το μπέρδεμα του καπνού,μουσικής κι έρωτα. Μόνο το αραμπέσκ υπόσχεται το σώμα. Το ξέρεις. Μόνο το αραμπέσκ κυλάει στις φλέβες μου. Με τέχνη που μου δίνει στο αίμα. Και γίνεται υπερτροφικό. Και ματαιώνει την «εισαγωγή στην ενοχή». Ευτυχώς. Πάνω που πήγαινα να εξατμιστώ από τον βρασμό…
Κι εσύ μην υπόσχεσαι. Βουτιές σε αναστεναγμούς. Χωρίς αντιρρήσεις. Τριγυρνάει μέσα μου η φωνή σου και τα δυο μου μυαλά κι εκφέρουν μαζί ποιήματα-διανοήματα-προεξέχοντα εγκλήματα. Μεγάλε μου,μεγαλύτερε Άγγελε. Μην ανησυχείς. Εξοργισμένη φεύγω. Εξοργισμένη επιστρέφω. Το είπες κι εσύ για το εργοτάξιο-μυαλό. Κοίταξέ με. Μπορώ. Απ’αυτό το άβατο ερημητήριο. Απ’αυτό το ακάθεκτο κι έστω ακρωτηριασμένο εργοτάξιο να σε κοιτώ και τις απορίες σου να γλυκαίνω. Μπορώ. Με ξενύχτια. Μπορώ με έρωτα και αφή να επέμβω στα τραύματα,ευγενικά να τα κοιτάζω και να τα χαϊδεύω,ώσπου να τ’αλλάξω σε δύναμη και ίαση. Κοίταξέ με. Μπορώ. Με την αφή να διατρέξω όσους κινδύνους θες. Για να σε πείσω. Να προχωρώ στης υπερβολής μου το τεντωμένο τόξο με κινήσεις αραμπέσκ. Μη μου ζητήσεις ποτέ τη λογική πλήξη. Μη μου ζητήσεις την εκλογίκευση. Μόνο αραμπέσκ για τους δυο μας. Στοιβάδα του αοράτου μου. Μύστη μου ακριβέ. Αραμπέσκ ζήτα μου να σου δίνω.


***το κείμενο αφιερώνεται στη Δία και στον Φίλο των Μασάι