Οι γεροντοκόρες μονίμως γκρινιάζουν. Είναι φιλύποπτες με όλα. Μόνο με τη δική τους ζωή δεν ασχολούνται. Δεν αναρωτιούνται. Δεν την ψυλλιάζονται. Για όλους τους άλλους έχουν μικροσκόπιο, μέσα από το οποίο περνούν τα πάντα, ακόμη και τα αόρατα που επινόησαν για να έχουν να πουν καθημερινά μια κακή κουβέντα. Οι γεροντοκόρες διϋλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν ολόκληρη την κάμηλο. Είναι δε, μερικές-οι πιο επικίνδυνες,κατά την κρίση τους,οι πιο γραφικές,κατά τη δική μου, που δεν είμαι και το μέτρο αλλά δύναμαι ν’αναγνωρίσω την αφέλεια του να πιστεύεις ότι είσαι «κάποιος»…- που κατάγονται από την επαρχία αλλά ζουν τώρα στην πρωτεύουσα. Όμως, είναι αφομοιωμένο σε τέτοιο βαθμό το «σύνδρομο του κουρτινακίου» που το φέρουν μέσα τους και το κομίζουν συνεπώς και στην πόλη. Το κουρτινάκι αντικατέστησε άριστα το πληκτρολόγιο στο οποίο ξεσπούν μετά μανίας τους άναρθρους χτύπους των δαχτύλων τους-αλλά κυρίως την κακία τους-, επιδεικνύοντας μοναδική απληστία στην κακεντρέχεια. Οι γεροντοκόρες δεν βρίσκουν τίποτα καλό και αληθινό σε κανέναν άλλον πλην του εαυτού τους και του μίζερου μικρόκοσμού τους. Διατυμπανίζουν το αλάθητο κριτικό τους πνεύμα,φυσικά,ρίχνοντας βολές απανωτές από το απυρόβλητο «ράφι», στο οποίο ξαποσταίνουν τη ζαρωμένη τους ηδυπάθεια. Ηδυπάθεια προερχόμενη από το προσφιλές και γελοίο τους χόμπι να κρίνουν κατακεραυνώνοντας άπαντες. Έτσι. Μόνο έτσι. Ξεσπαθώνουν καταναλώνοντας επικριτικά σχόλια προς πάσα κατεύθυνση. Σε πολλές περιπτώσεις ανταλλάσσουν και μεταξύ τους διαξιφισμούς, για ευνόητους λόγους...Κατά βάθος η θλίψη τους είναι τόσο φρικτή που δεν αντέχουν τους εαυτούς τους κι ευελπιστούν κάποιος ν’ασχοληθεί μαζί τους και να τους πάρει, έστω για λίγο, στα σοβαρά. Όταν οι γεροντοκόρες σταματούν για λίγο τη δράση τους, αυτό σημαίνει το εξής: σαν παρθένες γεροντοκόρες φωνάζουν «γαμιέμαι!» για ν’ακούσουν οι γείτονες-από το κείμενο του Οδυσσέα Ιωάννου που έχει αναρτηθεί στον Προμηθέα.Θεούληδες, όποιοι κι αν είστε, αν υπάρχετε, δείξετε κατανόηση, και επιτέλους το έλεός σας στις γεροντοκόρες,πριν αποτρελαθούν.
Μέρες που είναι, κρίμα…
*νομίζω ότι δεν χρειάζεται ν'αναφέρω ότι το κείμενο είναι αφιερωμένο στις γραίες-γεροντοκόρες-κουτσομπόλες-ξέρουν αυτές...