Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

viemon


θάλασσα που θα έχει μετακινηθεί με απελπισμένη ηδονή εξαντλώντας τη μελέτη του κρυφού στην επιγραμματικότητα οφείλει ο καιρός το μήλο το απαγορευμένο αντίστιξη μιας εκατέρωθεν μακρινής ως τώρα αγάπης διαφεντεύοντας με το αρμένισμα αυτό διώχνει τη λύπη μου λύπη βασιλεύει στα κεραμίδια και στους σοβάδες σε μεταλλικά στηθαία μα σ’αυτό το καράβι των φυγάδων έκπτωτοι να ταξιδέψουμε πολύ μακριά από ευεργεσίες του παραδείσου για τις φορές που υποχρεωθήκαμε στην περιπλάνηση για τις φορές που εσωτερικεύσαμε την εξορία μας τη γεμάτη κίνδυνο και όρκους για τις φορές που ρίξαμε δισταγμό στη ζωή μας να καεί τώρα για χάρη σου μπορώ να διασώσω όλη τη μαγεία και την αθωότητα της κόλασης να κατασχεθούν άσκοπες αγρύπνιες να με καταλάβει η μορφή σου και όσα επίγεια υπόγεια και υπέργεια αυτή εκπροσωπεί να με ραγίσει να με σπάσει να με ενώσει ξανά με της θωπείας την άρρητη αφθαρσία με την τόλμη του απαγορευμένου να γλιστρήσουμε στις καμπύλες άγριων ωρών με την ιερή νόσο του έρωτα σε μια ετερόκλητη θαλασσογραφία αισθήματα που λογοκρίναμε για την τύχη τούτου του σμιξίματος να μην αναρωτηθούμε ξανά με την ασάφεια των μακρινών χειλιών και βλεμμάτων με τον οψιδιανό της μελανής συννεφιάς που δεν έλεγε να λιγοστέψει την απόσταση επικαλούμαι τώρα την απώλεια όλων αυτών και τη στίλβη των αστεριών μπορεί ν’ανακληθεί κατά γράμμα με το δραματικό τόνο της τρίλιας κάποιων ρημάτων δεν θα χρειαστεί άλλο κόμμα άλλη τελεία σε ερωτηματικό οι απορίες θα χωνευτούν στην ανταύγεια των γυμνών σωμάτων στο κρουστό μεθύσι από το νέκταρ των κορμιών κρούοντας τα μάτια η νύχτα ας τα φιλοδωρήσει μ’ένα ασταθές σκούρο τριανταφυλλί με των φτερών τη λεηλασία το χρώμα των εραστών τη νύχτα διώχνει από παντού το μαύρο που σχετίζονταν με παλιούς αρραβώνες ελπίζοντας σε μονιμότερες συντριβές σε ακριβούς ερωτικούς στροβίλους δίχως να επιχειρήσω προφητείες αυτή τη φορά να μεγαλώσω εκεί στην αγκαλιά να ρεύσω στο αχυρόστρωτο σώμα του εραστή απαλλαγμένη από τη δραματική ύλη που στοιχειώνει τη ζωή μου και τη σκληραίνει καταδικασμένα σε έρωτα σώματα εκτίοντας την ποινή του δεν απαρνούνται τον τρόπο που αγάπησαν που αγαπήθηκαν πώς μπορεί κάποιος να μετέχει στο όνειρο από απόσταση σταματημένο όνειρο απόψε γίνεται οκτώ μηνών προσδόκιμο ποιος από τους δύο θα το οδηγήσει ανάμεσα σε αστέρια και γιασεμιά ανάμεσα στο βράδυ και στο νερό έτσι ταιριάζει στα μεγάλα ταξίδια δίνε μου αγάπη και θάρρος δίνε μου τη μελαγχολία του έρωτα και το φόβο του άγνωστου την αλήθεια του αίματος να μου δίνεις σε ποια συνθήκη θα συνεννοηθούν τα χέρια τα μαλλιά τα χείλη τα βλέμματα για να καταδικαστούν στη λάγνα άβυσσο κι όλες οι κινήσεις να πάρουν τη χάρη ενός παρατεταμένου αργού χαδιού και την ευλογία του ατελεύτητου φιλιού μαγικά χέρια και χείλη και τότε ναι το λευκό μαντίλι μιας άλλης σκλαβιάς θα περιμένει αδημονώντας για καινούριους όρκους ανυπομονώντας να δεθεί στο λαιμό που μυρίζει απουσία χωρίσαμε πιο βαθιά πριν αγαπηθούμε φιλοκίνδυνα κι έτσι άλλο φόβο δεν έχω από αυτόν να μ’αγαπάς και να με αρνείσαι σ’αυτό το ταξίδι