Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Πέννυ Μηλιά


Χρυσόμυγα

Πάλι έδεσα τα πόδια μου
Στην κλωστή σου

Δεν θα κάνω παιδιά
Υπνωτίζουν

Δεν θα έχω χαλιά
Καταπίνουν τις σκέψεις μου

Τα κρεβάτια αιχμαλωτίζουν το σώμα
Αιώνια θα ξαπλώνω

Η τηλεόραση επιπλέει
Δίχως να γεννά
Καμία ανάγκη για αγάπη

Δεν θα έχω βιβλία
Ξεραίνεται μέσα τους η αλήθεια
Όπως στα φυτολόγια

Θα έχω μόνο πόδια
Να τρέχω μακριά
Από όσα χρειάζομαι


Delete

Να μου λεγες αντίο
με μια γροθιά

Να μου λεγες αντίο
με μια αλήθεια

Να μου λεγες αντίο
δίχως ψεύτικα αντίο

Να μου λεγες αντίο
δίχως να ξέρεις πόσο θα σε πονέσει

Να μου λεγες αντίο
σα σιωπηλή μπαλαρίνα
που θρυμματίζει τα δάχτυλά της στην τελευταία στροφή της ζωής της
χωρίς να το υποψιάζεται πως δεν θα σταθεί όρθια ποτέ ξανά

Να μου λεγες αντίο
απλά και δύσκολα, όπως είναι.

Να μου λεγες αντίο
χωρίς όλες αυτές τις βαρετές παρομοιώσεις επικοινωνίας

Να μου λεγες αντίο
χωρίς καμία εξομοίωση πόνου

Να μου λεγες αντίο
και να άντεχες την ιδέα πως είσαι ο πόνος για μένα,
για το σώμα μου και για ότι έχει ήδη αναλυθεί σε δάκρυα προτού καν εσύ ανασάνεις για πρώτη φορά δίπλα μου
νύχτες, αιώνες μακριά, μες στους παλμούς, στη μουσική, μες στα παλιά σκοτάδια

Να μου λεγες αντίο
δίχως να έχεις ποτέ γνωρίσει τον πόνο
με την χαρά ενός μωρού άκοπου ακόμα από την μοίρα θνητών ελπίδων

Να μου λεγες αντίο
όντας ο πόνος που μπορεί και μιλά, ο πόνος που μπορεί και χαϊδεύει,
όντας ο πόνος που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σώμα από ότι περιέχει,
το περίγραμμα ενός έρωτα από τα σοφά κύτταρα του ερωτευμένου,
και απλά χτυπά,
τυφλά,
σαν αυτοκινητιστικό.

Να μου λεγες αντίο
δίχως σκέψη, αυθόρμητα, όχι σαν προμελετημένη χορογραφία συναισθημάτων


Να μου λεγες αντίο
με την φυσική ενοχή αυτουργού

Να μου λεγες αντίο
επειδή κλωτσάει μέσα σου μια άλλη καρδιά

Να μου λεγες αντίο
χωρίς να παίζει η ταινία που αγαπάς, χαλί, στις πέντε η ώρα το πρωί,
που κοιμάσαι δίχως παλμό και δίχως όνειρα

Να μου λεγες αντίο
χωρίς να πονά καμία εικόνα παιδικού αποχαιρετισμού μήτρας

Να μου λεγες αντίο
έστω άδειο,
να το γεμίσω με κλάματα και παρακάλια,
με θυμό και βρισιές

Να μου λεγες αντίο
χωρίς κανένα όνειρο κρεμασμένο πρόχειρα στ’ ακουστικό, σαν πρόσχημα φόβου

Να μου λεγες αντίο
που σπάει ρεκόρ αποστροφής απ τον αληθινό καθρέφτη

Να μου λεγες αντίο
σα να αρνείσαι μια φωλιά από σκουλήκια, μια φυλακή, τον θάνατο

Να μου λεγες αντίο
και μεμιάς να έπαυες να μυρίζεις –γαμώτο- τόσο όμορφα

Να μου λεγες αντίο
χωρίς να σε βλέπω να χώνεσαι, άλλη μια κούτα από παλιά ενθύμια, κάτω απ το κρεβάτι

Να μου λεγες αντίο
χαρίζοντάς μου λέξεις, ικανές να διαγράψουν απ’ την μνήμη μου λέξεις

Να μου λεγες αντίο
σβήνοντας την μνήμη της αφής

Να μου λεγες αντίο
γενναία, δίχως τον φόβο του αντίο

Χίλιες φορές
Με χίλιες λέξεις
Σ’ όλες τις γλώσσες
Ή σιωπηλά
Να μου λεγες αντίο


Μα όχι έτσι
σβήνοντας κάθε αρχείο χαράς
βασιλιά του delete,
ταίρι της ερημιάς,
τρομοκράτη.



ΜΑΝΑΑΑΑ, ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ


Κι ας μην πήρα απάντηση συνεχίζω για να διαφωνήσω με τον χθεσινό εαυτό μου. Είναι κάποια δώρα που επίμονα αδημονούμε να μας χαρίσουν οι άλλοι, που απαιτητικά περιμένουμε από την ζωή .Δεν ξέρω ποιος μαλάκας άρχισε αυτή την παρεξήγηση και νομίζουμε ότι η ζωή οφείλει να μας χαρίσει κάποιον ή κάποιους να μας αγαπάνε ,να μας χαϊδεύουν, να μας προσέχουν.Ίσως το συμπεράναμε μόνοι μας στα πρώτα χρόνια της ζωής μας όταν όλο το τότε σύμπαν για μας-ένας ή δύο άνθρωποι- ήταν στα αυτιστικά μας μάτια, φτιαγμένοι μονάχα για να εξυπηρετούν ό,τι ζητούσαμε:κλάμα και ω του θαύματος τροφή, κλάμα και ω του θαύματος χάδι ή και χωρίς κλάμα, έτσι, ανεξήγητα, ω του θαύματος, χάδι-σκέψου, τι φοβερό! Αυτή είναι η Εδέμ!Και τώρα-κρατήσου- έχω νέα:όχι πια δώρα-μόνο φίλοι. Τώρα, τροφή και χάδι-πάπαλα- κανείς δεν στα χαρίζει. Δεν πέφτουν από τον ουρανό, σαν Μάννα. Όχι πια .Τώρα εσύ βγαίνεις για κυνήγι, τώρα εσύ παγιδεύεις το χάδι που ορέγεσαι. Τώρα εσύ δεν ζητάς πια, με φωνές και κλάματα, αντίθετα, καμουφλάρεσαι ως αυτάρκης για να αρπάξεις την αγάπη, την τροφή. Είσαι μόνος. Και δεν είναι πια παιχνίδι. Φτιάχνεις τα όπλα σου, με ό,τι έχεις. Χιλιάδες σαν κι εσένα κυνηγοί σε έρημη χώρα που η τροφή συνέχεια λιγοστεύει..Είναι λοιπόν κάποια δώρα που μπορούν μονάχα οι άλλοι να μας κάνουν αλλά δεν θέλουμε πια . Κι αυτό το λένε ενηλικίωση.Είναι και κάτι άλλα δώρα που μπορούμε να κάνουμε μονάχα οι ίδιοι στον εαυτό μας. Κι αυτό το λένε ενηλικίωση.Είναι και δώρα που μπορούν μονάχα οι άλλοι να μας κάνουν αλλά εμείς δεν τα θέλουμε, γιατί "μάνα είναι μόνο μία". Κι αυτό δεν είναι ενηλικίωσηΚαι τώρα-κρατήσου- έχω νέα:όχι πια δώρα-μόνο φίλοι. Αυτό είναι ενηλικίωση;Δεν έχω απαντήσεις, ακόμα. Το ψάχνω. Εσύ τι λες;



Dance on Vaseline-David Byrne and Thievery Corporation