Ο πίνακας, "η πτώση του Ικάρου", είναι έργο του Αλέξανδρου Ανδρουλάκη(Σολωμάντζαρος). Τον ευχαριστώ ιδιαίτατα για την πολύ ευγενική παραχώρηση.
Λύστε με άγρια φτερά αλλιώς από ύψος πιο φτηνό
Θα πέσω εγώ στο χώμα λύστε με τώρα που μπορώ
Ταπεινή να γράφω τροχιά γύρω απ’ωλένη και καρπό
Στο ύψος του αγκώνα και από χέρι αριστερό
Να πιάνω τη φωτιά
Και να μιλάω στη ζωή για θάνατο
Στο θάνατο για μνήμη
Κι όση γοή που μού’μεινε ως να θρηνώ το βένθος
Και να’ναι σκήνωμα η γραφή απ’το αιώνιο της φυλής μου το αέτωμα
Απ’το αιώνιο της ζωής μου το πλευρό λίγος πηλός κι εγώ…
Όσο κι αν μοιάζει ανήκουστο
Ένα χλωρό κλωνάρι
Που όπου κι αν το φυτέψεις δίψα θα βγάζει η ρίζα του
Και δίψα θ’αναβλύζει όσο η γη γυρίζει
Μα μια δίψα αλλιώς που φέγγει κι από το άλγος της ποτέ
Στεγνό πουλί δεν βγαίνει πάντα βρεγμένο από πνοές
Εκείνων που χαλούσαν τα σχέδια σε όσες φτυαριές
Την απειλή βαρούσαν και ρυθμικά χτυπούσαν
Στ’άγνωστο αυτό το φτερωτό θα θύω τη χαρά μου
Κείμενο στις ασπίδες των όρκων –ριπές-
Που γύμνωναν τη μνήμη τους πούπουλο και σκαλίδι
Κι ανάλογα σημαίνανε καμπάνες κραταιές
Από τη φλούδα ανάμεσα κι από το μέσα χάος
Υπάρχει κήπος δροσερός
Λύστε με λύστε με φτερά-μη λιώσετε ακόμα-
να δείξω τις οργές μου προλαβαίνω?
Που μου τις δάγκωναν αργά σκυλιά και δοξαστές
Από τις αστερότρατες να φέξει το σκοτάδι-πυροφάνι
Κι απ’τις πολλές μου τις αφές επάνω στα χαρτιά
Τη δικαιότερη να βρει εκείνο το σημάδι
Που δείχνει πως η σφαίρα τους με βρήκε στην καρδιά
Σκιές όποιος κι αν έσπειρε κει που μπορούν να γιατρευτούν
στα δάχτυλα ανάμεσα που έγραψαν παραδείσους
Κι έθρεψαν με κινήσεις τους τις πιο αδρές γραμμές
Αντιμήνσιες - δίσταζαν να βρουν το ουράνιο φως τους-
αμέριμνες στα έγκατα στον ολοκαυτωμό τους
Εκεί το δάμαζαν συχνά το ανήμερο θεριό τους
Ώσπου το ημερέψανε και αυτό τους εγκατέλειψε
Σε μια αιώνια αναμονή
Με τόση αγνωμοσύνη
Προσδόκιμου του λάφυρου απ’την απαγωγή
αποσπάσματα από τα άγρια φτερά
αφιερωμένο στον Αλέξανδρο Ανδρουλάκη-Σολωμάντζαρο