η παράκρουση των σπαρτάστρων

ΣΠΑΡΤΑΣΤΡΑ

Σπάρταστρα με μυρωδική κανέλα
Πασπαλισμένη στο αφρόγαλα της βρώσης μου
Ξυπνούν πτώση επί απότομου
Λίαν ενδιαφέροντος γκρεμού

Σπάρταστρα του ονόματός μου
Η γενική πτώση ανώμαλη
Έχω και γω μια κατοχυρώσει-εδώ
Κλείνονται ανώμαλα οι τέχνες
Απ'των χαμαιτυπείων τους θαμώνες
Στις διαφημίσεις
Και γω με μέσα ψάρια και λάμψεις
Διαττόντων
Θα σκάσω?

Σπάρταστρα μια τοποθέτηση
Στα μαλλιά παρθένας κόρης
Τα πεφταστέρια λαμπυρίζουν σιγουριές
Κλίνεται σαν τίποτ'άλλο
Η βεντέτα μου να εμφανίζομαι
Ψόγος ταπεινότητας παντού

Κι αν τα ουσιαστικά μια-δυο
Τις έχουν μετρημένες
Εγώ τις έχω γενικώς
Άπασες ανώμαλες τις πτώσεις
Μιαρός μου να ευφραίνομαι
Πολύποδας να με χαρώ



ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ

Το άσμα αυτό περί μοιραίου δισταγμού
Είχα δίπλα στ'αγαπημένα μου θάψει
Του δίσκου που αγόρασα στα χρόνια εκείνα
Που αδιάκοπα φιλιόμασταν
Στου ηλεκτρικού το στασίδι
Απαγορεύεται πλέον το κάπνισμα
Μα επιτρέπεται δυστυχώς της αναμνήσεως
Η κωματώδης ανάφλεξη απ'τα μεγάφωνα
Σ'όλο το μεγαλείο της συγκυριακής
Ήχησης μιας μελωδίας
Αναγνωρίσιμης του τίτλου
Αναμένοντας το φράγμα ισχυρότερο
Της ενέργειας ενεργοποίησης
-πότε άλλωστε δεν κώφευσα
στα αναγνωρίσιμα του τίτλου-
Βημάτισα προς το τραίνο
Κι ύστερα τις σκάλες ταχύτατα δρασκέλισα
Αγριόγατος της πανσελήνου έλκουσας
Όλων των χρόνων που αδιάκοπα φιλιόμασταν
Κι ύστερα περαστικός το καρτοτηλέφωνο κατέστρεψα
Βάνδαλος της προσμονής
Γιατί θα έπρεπε να έχει κουδουνίσει
Τιμής χρόνου που αδιάκοπα φιλιόμασταν
Ένεκα γνώριμων αυλών αυτεπιστροφής
Σκόνης διαστρικής μετεωρίτη μουσαφίρη
Πληγής ανοιχτής

Δημήτριος Μουζάκης
"Υδροβάτης"
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΔΩΝΗ ΑΘΗΝΑ 2007

Ξεκινώντας να γράψω αυτό το κείμενο για την ποίηση του Δημήτρη Μουζάκη,το μετάνιωσα πολλές φορές γιατί σκέφτηκα ότι μιλάει τόσο όμορφα,τόσο δυνατά,τόσο βαθιά από μόνη της που οι δικές μου λέξεις ίσως φαινόταν λίγες και μικρές,ακόμα και πλεονασμός μπροστά στην αλήθεια.Επειδή όμως δεν θεωρώ και τίποτα δεδομένο,αποφάσισα να γράψω τελικά τη δική μου αίσθηση,όπως πηγαία και αυθεντικά εκπορεύεται από τις οάσεις των συμβόλων του Δημήτρη,σύμβολα-σπόροι που φυτρώνουν ακόμα και σε βυθούς,ακόμα και σε ερήμους,ακόμα και σε υψόμετρα,τρέφονται από μια ανήμερη ευαισθησία και καρποφορούν.
Ένα εντυπωσιακό σημείο της ποίησης του,κάτι που μου προξενεί θαυμασμό και δέος είναι οι χαρακτήρες που διαπιστώνω ακόμα και στα άψυχά του.Σ'ένα μολύβι,στο μελάνι,στο χαρτί,σ'ένα λουλούδι,σ'έναν χαρταετό,στην πέτρα...Χαρακτήρες που υφίστανται τις μεταπτώσεις των ανθρώπινων,την τύχη,τη φθορά,την απώλεια,το έλεος,την αγάπη,τη ρευστότητα,τη μετάσταση,που συντρίβονται σαν ανθρώπινες υπάρξεις.Προσωπικά,ασκούμαι να διαβάζω την ποίηση του Δημήτρη με πολλούς τρόπους.Και κάθε τρόπος ή μέσο που μετέρχομαι,είναι και μια ατραπός.Σε όποιο σημείο της κι αν εστιάσεις, ό,τι και όπως το αναλύσεις,δεν παύει να είναι μια ποίηση Μεγάλη.Κι εγώ τη θαυμάζω και θαυμάζω σημαίνει απορώ,βρίσκομαι σε αμηχανία,μπροστά σε ένα αδιέξοδο που όχι μόνο δεν με κάνει να στραφώ προς τα πίσω αλλά με παρακινεί να διερευνήσω το πιο κει,το παρακάτω,που σίγουρα υπάρχει κι αν ακόμα δεν είναι έκδηλο,σαφές,ορατό.Και αμηχανία δεν σημαίνει αποχαύνωση και παραίτηση και πολύ περισσότερο δεν σημαίνει παραδοχή-επιπολής-.Κάθε ποίημά του μπορεί να είναι εισαγωγή στο θρήνο,ασκητική ονείρου,ποιητικό αίτιο,θρησκευτικό δρώμενο,πλοκή αρχαίας τραγωδίας,παλίμψηστος πάπυρος,υποβλητικός έρωτας,χαριστική βολή,άγρυπνη ενότητα αντιφάσεων,ανέκλητη ενοχή,φορέας ήθους ή διάλυσης,απορφανισμένος κλήρος μοίρας και πολλά περισσότερα ή και όλα αυτά μαζί.
Όταν οι κράχτες του λογοτεχνικού βίου ενθουσιάζονται με επιφανειακούς ψευτοεντυπωσιασμούς και με τις κεκτημένες και στερεότυπες τεχνικές "που οδηγούν στην ευκολία,η ευκολία στην αλαζονεία, και η αλαζονεία στην εκμετάλλευση της ευκολίας..."
εδώ ποιείται πράγματι Έργον γιγάντιο που του αξίζει προσοχή,προσήλωση,θαυμασμός και σεβασμός.
Αν μπορούσα θα αναρτούσα ακέραιο τον Υδροβάτη.Μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να επιλέξω μόνο ένα ή δύο-όπως έκανα- ποιήματα.

Δημήτρη μου καλή τύχη,λαμπρή τροχιά...