ακρίδα

"πέτρες"-Σωτήρης Σόρογκας

Σήπεται ο αιώνια όμηρος λόγος της μεσονυκτίας
Και της ολονυκτίας κρύβεται το πελαγίσιο το αλογάκι
Μια γερασμένη ανάπηρη ακρίδα είσαι
Το ένα πόδι σου ακρωτηριασμένο
Πηδάς, όσο σου μένει, και διασταυρώνεσαι
Με ανάλαφρα πετάγματα πεταλούδων.

Δείξε μου, πού είναι ο τόπος του Χρόνου?
Πού είναι ο θρόνος του?

Νομίζω, πάνω σε μια ματωμένη δάφνη

Σκλαβωμένη πατρίδα

Προλαβαίνουμε, έλα…
Στο ύψος το βαθύτερο…
Της μπόρας το τριαντάφυλλο,
Το πιο σκούρο, το πιο δακρυσμένο,
Γεννήθηκες μέσα σε ένα τέτοιο…θυμάσαι…

Στα αύριο που θα ’ρθουν
Θα κάνω ωφέλιμους νυχτερινούς περιπάτους
Στα βροχερά σου μάτια
Πατρίδα γυμνή και ξεχασμένη
Στη βροχερή και φιλόξενη σάρκα σου
Στα οστά των συμβόλων θ’ απευθύνω
Του αντίο ή του χαίρε τους "χαιρετισμούς"...

απόσπασμα από το "Η Ερωμένη Απολεσθέντων Θαυμάτων"