Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

ΑΠΟΥΣΙΑ

Escher-"ΚΟΛΑΣΗ"
Το πρωτότυπο ανήκει στον Ιερώνυμο Μπος, το δεξί τμήμα από το τρίπτυχο "ο κήπος των επίγειων απολαύσεων". Το πρόσωπο που φαίνεται , εικάζεται πως είναι αυτοπροσωπογραφία του.

Στο πιο κλειστό δωμάτιο, φτερά ανοίγω ν’ ανεβώ
Ως το ταβάνι
Από κει κρέμεται καιρό τώρα μιας απουσίας δίκοπης
Ένα κόκκινο σχοινί
Κι όλο λέω να το περάσω, γιορντάνι στο λαιμό θανατηφόρο
Μήπως συμβεί και με τυλίξει μαζί με της τελευταίας μου ελπίδας τη σωτηρία
να στροβιλιστώ σε μια ακέραια νάρκη που θα διαρκέσει
κάμποσους αιώνες ηρεμίας και αδράνειας
Πιθανότητα μικρή η ισορροπία που θα μου δωρίσει έναν
Αρχέγονο άνεμο κι ελαφρύ σαν το ήλιο
που θα κάνει όλο το κεφάλι μου να φύγει ψηλά σαν αερόστατο
Βουίζει σαν μελίσσι μια απορία
Εμφύλιος πόλεμος, φλεβικός
Στο βασίλειο αυτό της σιωπής, το παρόν μιας
Τυφλής ανάγκης
Μου κλέβει χρόνια, μου τρώει κομμάτια σάρκας και στιγμές,
Θ’ αναρωτηθώ αν οι υποσχέσεις είναι λυσίκομες, λυσιτελείς
ή μόνο απαστράπτουσες
Στα πρώτα δευτερόλεπτα που εκστομίζονται
Και κοιμάται μ’αυτές τις ερωμένες το μυαλό
Κάτω από τα μαξιλάρια των διακαών μας πόθων
Που απειλούν πως θα φύγουν και θα πετάξουν και
Θα μας εγκαταλείψουν μαζί με τα ίδια όνειρα
Που κάποτε μας ορκίζονταν
Πως από αιώνιες πληγές θα γιατρευτούμε…
από το "Τα όνειρα καπνίζουν"