Στο πρόσωπό μου, χυδαία χαράζουν οι σκιές,
Φαράγγια οριζόντια, ανήλιαγα, βαθιά, φρικτά
Και πιο κάτω, κάτι που εκπορεύεται παχύρρευστο
Σαν πύον πληγής που τρέχει από τις σκοτεινές κόγχες
Των οφθαλμών
Αυλάκια σκάβει να αργοκυλάει ηδονικά
Ως το κοίλον του σπηλαίου
Που στον δύστροπο «ουρανό» του
Εμπιστεύτηκα στυφές γεύσεις
Από ροές δηλητηρίου φιδιού
-ερωτικά, ανεικόνητα, εξομολογητάρια-
Όλο το πρόσωπό μου ενορχηστρώνεται
Υπό την υστερόβουλη μαεστρία μιας
Αεικίνητης νάρκης-βόμβας
Όλο το πρόσωπό μου, εξέχουσα σύσπαση
Του πιο κρυμμένου τίποτα
Που αιώνες πασχίζω ν’αποκηρύξω
Τη διαχείρισή του
Με θνησιγενείς αλήθειες
Και ζωτικά ψεύδη…
από τη συλλογή μου, "το έλαττον της αθανασίας"