Η ΕΡΩΜΕΝΗ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

...-Φλογίζονται βραχώδεις οι ερημιές μου
Παραδίνονται σε μελαμψά αισθήματα
Και ματωμένος ο μανδύας μου σκεπάζει
Το, άλλοτε, τριανταφυλλί ακέραιων απογευμάτων
Η Σκόπελος τυφλός μάντης προφήτεψε
Με παίξανε ξανά στο συντριβάνι
Βασίλειο των κερμάτων

-Μου φόρεσαν άλλο σώμα
Το είπαν θαύμα βιβλικό
Ενώ καιγόμουν από το φως του
Κι αναζητούσα το παλιό

-Ο άνεμος μ’ αγάπησε σφοδρά.
Θα μ’ αγαπά για πάντα.
-Υποσχέθηκε. Έφερε δώρα.
Πέταλα χνουδωτά από αγγέλων τα φτερά
Εύθραυστα κι αυτά…
Μ’ έντυσε αγιότητα μα δεν ήξερα τι να την κάνω
Έφηβη ακόμα, ενδοστρεφής και παρθένος…

-Το ραντισμένο μου μυαλό από δροσιές των κήπων
Από διαιώνιων ρύπων των ενοχών το πότισμα

Από πού έρχεται άραγε και πού τραβάει ο κόσμος
Κι ολότελα πιο μόνος, θα κατοικείται στα ρηχά
Με ράσα και με ενδύματα φτηνά
Κι ούτε που θα ’χει τίποτα πραγματικά δικό του
Εκτός απ’ το θεό του
Τον επινοημένο.

Αφού δαπάνησε τις ομορφιές, τις ξόδεψε στα πάρκα των ηρώων
Και στα μπάρκα των αγαλμάτων με τις στέρεες θλίψεις...

απόσπασμα από το ποίημά μου, "η ερωμένη των απωλεσθέντων θαυμάτων"