Nα επισκέπτεσαι ανθρώπους, σαν να επισκέπτεσαι τάφους. Ανθρώπους που οι ζωές τους χωνεύθηκαν στα πάθη τους , που η αλήθεια της ζωής τους στρίμωξε στο αδιέξοδο της μιας επιλογής, ανθρώπους που για να βρούνε το δίκιο τους κάνανε λάθη. Να τους πηγαίνεις λουλούδια, να ανάβεις σαν καντήλια , τα φώτα στις κάμαρες και τις κουζίνες κι ας είναι χρυσό καταμεσήμερο έξω , γιατί το φως μέσα αλλιώς φωτίζει αυτά που φαίνονται και είναι ολοφάνερα αλλά δεν μένει χρόνος όσο είσαι ζωντανός να προσέξεις πόσο στρεβλά, πόσο έξω από τα περιγράμματα τους έχουν πέσει. Άναβε φώτα , κλείνε τα ξανά και ξαναναβέ τα μέχρι να ξαφνιαστούν οι νεκροζώντανοι να ρθουν να συμπέσουν με τον ζωντανό τους θάνατο.
Κανείς δεν θα σου πει μπράβο όταν κάνεις κάτι στα αλήθεια σωστό, οι ζωντανοί δεν το αναγνωρίζουν γιατί δεν είναι τάφος, το σωστό δεν είναι τάφος, δεν είναι σχήμα κλειστό, δεν το μοιρολογάς, δεν το μουρμουρίζεις, δεν το φιλοσοφείς το σωστό. Το σωστό είναι σαν ρόγχος της αδικίας που την αφήνει ξερή και ας μακραίνουν τα νύχια και τα μαλλιά της και μετά το τέλος της , είναι μια αδικία που τέλειωσε πλήρης ημερών και αφήνοντας τους απογόνους της πίσω. Το σωστό είναι αλήθεια της στιγμής τελεσίδικη , είναι το δίκιο που σε τυφλώνει και άντε μετά να παίρνεις τους δρόμους και να τα βγάζεις πέρα μόνος , χωρίς πλάνες να περιπλανιέσαι γνωρίζοντας τα άτοπα των τόπων .
Για αυτό να επισκέπτεσαι ανθρώπους – τάφους που σωπαίνουν και μιλάνε ακατάπαυστα , που μόνοι τους βάζουν τα χέρια τους και βγάζουν τα πειστήρια της ζωής τους στην επιφάνεια , αλλά το μυστικό έχει φύγει , η ψυχή τους έχει βγει.
Ισαάκ, σ' ευχαριστώ βαθιά για την αφιέρωση. Σημαίνει πολλά για μένα.