στη Χαριτίνη
Ο σκύλος που έπαιζε στην παραλία
ένα μακρύ απόγευμα σκάβοντας
με τα νύχια μπηγμένα στο μυαλό του
{ βάλς με τραχειοτομή χόρευει
με το φεγγάρι απόψε
ενδοστρεφή χαμόγελα για κάθε πανικό
ένα ποίημα μ' ένα μαχαίρι στην πλάτη γυρνά
από δωμάτιο σε δωμάτιο κρατώντας
ένα ποτήρι λευκό κρασί}
δάγκωνε τον ήλιο
κάνοντάς τον κόκκινο
γεμάτο ραγάδες και ουλές.
Εσύ στα βράχια ακουμπισμένη
διάβαζες Τραιανό και Μαστοράκη
ένα τρένο ρίγος διάσχιζε κάθετα το αίμα μου
μέχρι που νύχτωνε η γενική μου κάτοψη
τα φώτα έσβηναν στην εθνική του θανάτου
στην εθνική του μυαλού μου.
Ένα παλιό πάθος αέρας δυνατός
έμπαινε απ' τους αμφιβληστροειδείς
αλλά εδώ μην χτυπάτε δεν μένει κανείς
κανείς δεν θα βγεί να παίξει αυτό
το απόγευμα.
Μ' ένα νυστέρι και λίγο ιώδιο
μια μέδουσα θα βάλω στην τρύπα
στο γονατό σου
να κλείσει η πληγή
να παραβγούμε μέχρι το φάρο
σκάβοντας στην άμμο να βρούμε
τα προσωπά μας αγάπη μου θύελλα.
Απέραντη κίτρινη τρικυμισμένη μου θάλασσα.
Ντίνο σ' ευχαριστώ πολύ.