Σφραγίσανε οι πόροι μας με τάπες
μονάχα τώρα παίρνουμε οξυγόνο
από του παρελθόντος τις αγάπες
και μόνο.
Παλιές αγάπες όνειρα κλεμμένα
ιδέες φιλιά συνθήματα σε τοίχους
θυμάμαι αυτά που έγραφα σε μένα
με στίχους.
Θυμάμαι και τις βόλτες στο θησείο
και πάνω απ' την Ακρόπολη το βράδυ
να μοιάζει το φεγγάρι μας σαν θείο
σημάδι.
Θυμάμαι...κι αν θυμάμαι τι θα γίνει;
τώρα δεν είμαι καν ούτε δικός μου
και σεις...τώρα μας ρούφηξε η δίνη
του κόσμου!
Κώστας Σφενδουράκης