από τον Joao στη Φαίδρα Φις
Από ποια όνειρα στρεβλά κρέμεται η μοίρα εύα;
Θηρία κυλούν στα μάτια σου δεμένα στο πλευρό μου.
Κι εγώ, ο αδάμ, σε φώναξα: ποτάμι! Rio Νέδα!
Γιατί ο πηλός που με έφτιαξαν, σύννεφο σκόνης δρόμου.
Εύα…σε παίρνει η σκοτεινιά, το φίδι ή το μήλο;
Τι κήπο μου φανέρωσες δεν το χωράει ο νους σου…
Έναστρος, είναι, υδάτινος στου ουρανού το κοίλο.
Έγινα, εγώ ο αδάμ, θεός στη θέση του θεού σου.
Μη με κοιτάξεις και κοπούν τα μάτια μου στα χίλια
Μίλα μου να ταξιδευτώ σαν αύρα του Ζεφύρου
Για μένα ο παράδεισος να σου φιλάω τα χείλια,
τα χέρια, όπως διαβάζεται η τύχη του απείρου.
Από έρωτα σαν θάνατο ανεμισμένα ειδύλλια
Εσύ κι εγώ είμαστε οι τροφοί του ίδιου ονείρου.
Τζο! Πολύ μεγάλο ευχαριστώ...
Χ.Ξ.