Κάποιες φορές σε βρίσκω σκαλωμένη λέξη σε μια ξεχασμένη στιγμή της μέρας. Βγάζω τότε την παλιά γραφομηχανή της μητέρας κι αρχίζω να γράφω ατέλειωτες σελίδες με δάχτυλα που πληκτρολογούν ηδονικά, πάνω στο γερασμένο σώμα της. Έχω πάψει από καιρό να καπνίζω, όμως κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω την ανάγκη ν’ ανάψω το πιο βαρύ άφιλτρο και να ζαλιστώ ρουφώντας όλα τα πρέπει και τα μη. Ξεθωριάζει η πόλη, οι δρόμοι ορίζουν αποστάσεις και κίνηση, ψάχνω στο χάρτη της μνήμης μου μια γειτονιά με θερινά σινεμά, απαγορευμένους έρωτες και καφέ μοιρασμένο στα δυο. Εκεί που είχα τόσα μα δεν είχα εσένα. Νοθευμένη ζωή, τεμαχισμένη σε μικρά τρίμματα, τότε που κράτησα το σκισμένο απ’ το τροχαίο μπλου τζιν τρόπαιο να με δυναμώνει στις θλίψεις του μέλλοντος, τότε που μαγνητοφωνούσα σε κασέτες τραγούδια αγαπημένα και χάριζα τα ποιήματά μου σ’ ένα μπλε σχολικό τετράδιο , δίχως καν πίστωση αισθήματος, τότε που ονειρευόμουν μια σοφίτα στο Παρίσι κι ένα καράβι για να γυρίσω τον κόσμο. Κάποτε θα ήθελα να γράψω για όλα τ’ αμήχανα φιλιά που έδωσα, για όλα τα βλέμματα που μ’ έδεσαν, για όλα τα ονόματα που χάραξα τατουάζ σ’ ένα ά(φ)υλο σώμα, πριν το ακουμπήσω στο μαυσωλείο της ψυχής μου. Και να σε πάρω μια βόλτα με το παλιό, παιδικό μου ποδήλατο δείχνοντάς σου ένα ένα όλα τα γδαρσίματα της ζωής μου.