είναι αυτοί οι ίδιοι πάντα οι απρόσωποι που πηγαινόρχονται στο βεστιάριο με τις μάσκες δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς γιατί δε θ’ άντεχαν στο φως και στον αγέρα χωρίς που τις μοιράσανε μεταξύ τους και πάλι και σ’ άλλους έπεσαν οι δεν μπορεί αλλιώς και σ’ άλλους οι με τα στόματα να κραυγάζουν αντί είναι αυτοί οι ίδιοι πάντα οι απρόσωποι που μοιράζονται εκ νέου ρόλους κατά πως το χέρι τραβάει από κλειστό κουτί σε μία καρικατούρα που τη βάφτισαν τραγωδία αναπόφευκτη προς τη λύτρωση που τίποτα δε θα λυτρώσει καθώς ανέκαθεν είναι το πρόσχημα και μέρος του παιχνιδιού του ίδιου παιχνιδιού που πάντα κατηγορείς αλλά και πάντα παίζεις κομπάρσος αναλώσιμος μα θα σε χαλάσει και θα σε τελειώσει αμετάκλητα αν χρειαστεί αλλά δεν πρέπει να φωνάζεις πρέπει να ελπίζεις γιατί δεν είναι παρά ένας συρφετός ο ίδιος πάντα συρφετός των απρόσωπων των ανήθικων και των γελοίων που ανέκαθεν περιέχει το ναι περιέχει και το όχι σε αναλογίες μεταβλητές ως απαντήσεις στατιστικές σε ερωτήματα που δεν έθεσες που αυτοί τα έθεσαν και θέτουν και αυτοί απαντούν στατιστικά για σένα που στο οβάλ τραπέζι έμαθαν να εναλλάσσονται στις πολυθρόνες να πουλάνε δημόσια μύθους για σημεία αναφοράς που χρειάζεσαι να τα πουλήσεις κι εσύ και αφού οι μάσκες μετρημένες και όποια τους πέσει εκπαιδεύτηκαν σε κάθε μια να αισθάνονται το ίδιο άνετα και είναι η μάσκα καθεαυτή που έχει σημασία το σχέδιο όχι και είναι αυτοί οι ίδιοι πάντα οι επαγγελματίες λακέδες και αφέντες οι αλήτες που αντρώθηκαν και πλούτισαν από στημένες και αγορασμένες ποσοστώσεις σε αυτό το έργο το ίδιο από πάντα που στηρίζεις καθώς ευελπιστείς πως θα ανταμειφθείς με μία πολυθρόνα ακόμα και σκαμπό ας είναι στο οβάλ γραφείο και σίγουρα κάποιοι ελάχιστοι θα καθίσουν εκδιώκοντας και κάποιους ίσως αλλά συνολικά το ίδιο είναι χωρίς ανακοινώσεις για δικαιωμένους αγωνιστές πως ν’ ακολουθήσεις αφού πάντα κι εσύ για σένα και μόνο μιλούσες και έτσι είναι και πάντα θα είναι που στο δίλημμα δε γίνεται αλλιώς και αντί έρχεσαι και απαντάς και δεν προτάσσεις είναι που δεν
Γιώργος Πρίμπας