Έξι νύχτες δεν έκλεισα μάτι

έπρεπε να γυρίσω πίσω

να τα διορθώσω όλα

Δεν είναι που η ανάγκη μάς πέρασε

από φρυκτωρίες ξιπασμένων χεριών

Είναι που αποφασίζεις στο ρεύμα

να κρατηθείς από βράχια

καθαρά μεν αλλά κοφτερά

Τράβα ρε μάγκα να πουλήσεις κανα στίχο

Σε πρόλαβε η Ευτυχία και σ’ αυτό θα μου πεις

Το απενοχοποίησε

Μια δραχμή το τραγουδάκι

Είχε σεβντά τα χαρτιά, εσύ;

Τα θες όλα δικά σου γι’ αυτό καταντάς ανυπόφορος

Ακόμη κι η γραφή σου

ανασυνθέτει μια πραγματικότητα πασατέμπου

Γράφεις όπως τρώμε τα σπόρια

Πάλι εσύ;

Το εαρινό ηλιοστάσιο πέθανε

Μην ξαναρθείς εδώ. Ποτέ.