Hey doctor please,
Κάνω έρωτα με το χέρι δεμένο στη πλάτη
δίχως να ρίξω κανένα εμπόδιο
διανύω τη διαδρομή
Κάθιδρη τερματίζω μα δε φτάνω στο τέλος
Όσο κι αν ιδρώνω
Αυτό το κρύσταλο στο μάτι μου δε λυώνει
Αγία Νύκτα
Θεέ που κατοικείς
Στον κοίλο και κυρτό ναό
Της χριστουγεννιάτικης μπάλας
Που ρυθμίζεις τα μικρά τελετουργικά
Το βούρτσισμα του γιλέκου
και των φρεσκοβερνικωμένων λουστρινιών
το θερμόμετρο στη γαλοπούλα
Που «εκπολιτίζεις» το μαύρο διάνυσμα
με νηπιαγωγεία, σιδηροδρομικούς σταθμούς
συσσίτια απόρων
που φροντίζεις για την «πράσινη ενέργεια»
τη δυνητική πραγματικότητα, τα υπό εξαφάνιση είδη
και άλλα τέτοια μυθικά όντα
κρύβοντας προσεχτικά την ου-χρονία, την ουτοπία
την α-λεξία, την α-νοησία
‘Όταν το βράδυ, φορώντας τις πυτζάμες μου,
μεσ στον καθρέπτη μ’αντικρύσει το σκοτάδι
χωρίς σπιτάκι πια και καμινάδα
και τ’ άλλα ζώα που τα λεν οικογένεια
Τότε θα πω
Σ’ ευχαριστώ θεέ μου για το ντεκόρ
Τ’ αγάπησα σαν αληθινό
Πως ν’αγαπήσω τώρα το αιώνιο μαύρο που είμαι
ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΑ ΓΕΥΜΑΤΑ
Στην αρχή
τη λεία μου φρουρούσαν σφιχτά ,
αναμαλλιασμένα αισθήματα
ανάσες κοντές, κυνηγόσκυλα
Την ξετρύπωναν ξανά και ξανά
Και την έσερναν.
Αναίμακτη, μυρωδιές μόνο, κόκκινες
Τότε έβγαινα νύκτα να φάω
Το πρωί πάλι ανέγγιχτη
Η λεία μου.
Μέρες, όχθες φουσκωμένες
Ήσουν άγριος και ακίνδυνος.
Σε συνήθισα.
Τα σκυλιά μου χειμάσαν μακρυά.
Ένα βράδι σε βρήκα,
Το κλουβί της καρδιάς μου
είχε γίνει ντιβάνι,
επάνω κοιμόσουν
και πάχαινες
Οικόσιτη λεία,
βορά εκτροφείου.
Με τον ήχο μιας πόρτας που έκλεισε
σε σκότωσα
χωρίς δεύτερη σκέψη.
Όμως έσφαλα
Τώρα πεθαίνω ανεξήγητα
Από έλλειψη,
μιας τροφής
που την είχα χορτάσει
Spleen
«Το χλωροφορμισμένο δειλινό»
Κυρία με πάστα στη πλατεία Κολωνακίου
Νάσαι νάνος
Ο Σηκουάνας οχι ο Σεν
Να σε λένε Εντιτ, Γκυλλύ, Νταλιντά
Να σε αποκληρώνουν
Να έχεις δικό σου τάφο
Να μην είσαι καλά στα μυαλά σου
Ενας χυμένος καφές
Ο Τσάρλι Πάρκερ
Η Οριαν Δούκισσα του Γκερμαντ
Οι αυτοπροσωπογραφίες του Ρέμπραντ
Οι τρανσεξουαλ
Η Βαρβάκειος ξημέρωμα
Η «υπο τας φιλυρας»,
φωταγωγημένη με φωταέριο
Η κοκαίνη
Το αυτί του Βαν Γκογκ
Η ρωμαική άνοιξη της κ. Στόουν
Να αποχαιρετάς μέρη που δε πήγες
Να μη σε νοιάζει
Όχι ο Άντυ Γουόρχολ, όχι τα σίξτις
Όχι το Μανχάταν
Ησυχία στο δρόμο
Ένα ξεχασμένο ραδιόφωνο
O ήλιος που λευκαίνει τον ουρανό
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*