Πένθιμα νανουρίζει το Λιβυκό με φλοίσβους

του περσινού καλοκαιριού τους

τζίτζικες που βουβοί ισορροπούν

στα καλάμια της ακροποταμιάς.

Οι αετοί κραδαίνουν ρομφαίες

στη μνήμη που ακινητεί στα απαρέμφατα.

Πότε πότε το μέσα παράθυρο

ανοιγοκλείνει αυτιστικά

από έναν άνεμο που δεν ονομάσαμε ακόμη.

Αλλιώτικα κυπαρίσσια ξεθωριασμένα έλατα.

Tα βελόνια τους βάρυναν

γέρνοντας στο πελώριο μπλε

Η χαρά παντού παρούσα -άγουρος καρπός-

κλωσσάει τα μικρά της ταϊζοντας τα με φροντίδα

και

προστατεύει την πίκρα στο κουκούτσι της.