στην Χαριτίνη Ξύδη
Έρχεται το βράδυ
σκουριασμένο φως
ξοδεμένο στους δρόμους.
Τα λόγια του μικρού αγοριού
με το πλαστικό ροζ άλογο
ακούγονται μέσα απ' το
γραμμόφωνο στο πατάρι.
Ακούω στο σπίτι τα βήματά του.
Ανοίγει τις ντουλάπες,
ρίχνει τα ρούχα στο πάτωμα.
Ύστερα γδύνεται.
Βάζει το καλό του πουλόβερ,
το παντελόνι με την τσάκιση,
κολώνια μυρτώ
και τα μαλλιά χωρίστρα.
Η μητέρα βλέπει πίσω
απ' τον καθρέφτη.
Έπειτα, έρχεσαι εσύ.
Με κομμένα χέρια με πλησιάζεις,
με παίρνεις αγκαλιά.
Στροβιλιζόμαστε σ' ένα
παράφορο βαλς.
Καθώς ξημερώνει και τα
τελευταία φώτα
σπασμωδικά χάνονται
το αγόρι γίνεται άγγελος
της καθημερινότητας.
Εσύ μένεις εκεί.
Απ' τα χέρια σου πετάνε
πουλιά προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ίσως τα χέρια που απεγνωσμένα
αγκάλιασαν
δεν είναι μια φωνή στο σκοτάδι
μα ο κόσμος όλος που γελά.
Βαλάντη, σ' ευχαριστώ πολύ!
είναι ο κόσμος όλος που γελά...
είναι ο κόσμος όλος που γελά...
Χ.Ξ.