...αφιερωμένο στη Χαριτίνη Ξύδη
Από μωρό με τη βοή των άστρων αναστήθηκες.
Γιος μου και άντρας-αρσενικό κομμάτι μου.
Στης γης τους κήπους τώρα ξεχνάς τη σοφία.
Βρίσκεις στο θάρρος που βύζαξες την δύναμη
Ν’ ανοίξεις τις φλέβες σου και να ποτίσεις
Μια ιδέα στα υψίπεδα του Γκολάν,
Να υψώσεις κτίρια και σημαίες επανάστασης
Στις ερήμους
Να πεθάνεις οδηγώντας μια μοτοσικλέτα
Στο Μεξικό η μαστουρώνοντας σε
Απρόσωπες νύχτες και σκοτεινές πλατείες.
Ίσως πάλι να ζήσεις ψάχνοντας τόπο και αύριο
Να στεγάσει την αγάπη και την πατρίδα
Ή
Κάνοντας κατάληψη σε σπηλιές ασκητών.
Παιδί ακόμα έκρυψες τους Ρώσσους κλασσικούς
Που διαβάζαμε τα βράδια στην αυλή
Κι έμαθες να ξεχωρίζεις τη μυρωδιά απ’ τα φούλια
Της Αλεξάνδρειας που φύλαγα στην ποδιά μου
Έφηβος πάλι αγνόησες τα μαθήματα ξιφασκίας
Και σκοποβολής για να γνωρίσεις τη γεύση
Από πεύκο κι αυγουστιάτικο απόγευμα
Που έχει το κορμί του έρωτα.
Από τότε μια κατσαρόλα μυστικά που τρέφουν
Χίλιους έθαψες σαν τρύγησες
Σπόρους και γέλια απ’ το κλάμα των παιδιών
Ως σήμερα που ακροβατείς στην πράσινη αχτίδα
Της Φολέγανδρου
Πριν με τον ήλιο αγκαλιά βουτήξεις σε μια δύση-απάτη
Εγώ που είμαι η θηλυκή ψυχή σου-ζεύγος δικό σου
Στο άπειρο του χώρου και του χρόνου,
Από Ανατολικά κοιτάζοντας σου γνέφω…
Χάρις, Χαρά και Χάραμα
Του ίδιου ήχου είναι λέξεις
Κι αν γίνεται θέσεις ν’ αλλάζαμε
Το γέλιο εσύ για να διαλέξεις
Γιε μου και άντρα-αρσενικό κομμάτι μου
Του τραγουδιού το όνομα: ζωή.
Άννα...ευγνώμων
Χαρίτα