Λιχναφτιά ~ Τήνος
photo by Φαίδρα Φις
Μου είπες, έλα, παραβγαίνουμε ως το βράχο;
Τη βάρκα έδεσες με σπάγγο στο καπό.
Σου 'γνεψα «ναι», σ’ ένα χαρτί για να ‘χω
συλλαβισμένα από σένα σ’ αγαπώ.
Μετά ξαπλώσαμε κάτω από το αλμυρίκι.
Είδα στα μάτια σου τη δίψα μου μεμιάς.
Το στόμα σου είχε όλο το μέλι απ’ το ρείκι
Φυτρώσαν χίλια στο δικό μου γιασεμιά *
Πλαγιάζει δίπλα μας η νύχτα. Παραστάτης
σ’ όσα μοιράστηκαν σώματα και ψυχές.
Το αστέρι έγειρε πάνω μας φανοστάτης
για να σκεπάζει με τη γάζα του αμυχές.
Πρωί χαράξαμε στο δέντρο την αλήθεια
Δύο ονόματα, στη μέση μια καρδιά.
Έτσι νικάνε μοναχά στα παραμύθια
ήρωες που αντέχουνε να μένουνε παιδιά.
Στο βράχο χόρευαν τα μπλουζ οι πεταλίδες
Έπεφταν τ’ άστρα, βγήκαν όλες οι ευχές.
Φοβήθηκες τη δίψα σου στα μάτια μου σαν είδες,
σε μια στιγμή, του βίου όλες οι εποχές.
Ξανά με φίλησες, οι οξιές αλλάξαν χρώμα
Στη Δίρφη πέταξε η βάρκα σαν χαλί.
Κοίτα που εμείς οι δυο είμαστε εδώ ακόμα
και σ’ αγαπώ όπως το φως η ανατολή.
Ψέματα λέω. Δεν έγινε έτσι. Το γνωρίζεις
πως δεν θυμάμαι ακριβώς πια τη σειρά.
Γι’ αυτό εσύ να είσαι εδώ να μου θυμίζεις,
παιδιά θα μένουν όσοι αντέχουν στη φθορά.
*μερικώς παραφθαρμένος στίχος
του Μάνου Χατζιδάκι από την Πέτρα.
**ξεχασμένο από το καλοκαίρι
και αφιερωμένο ετεροχρονισμένα