Τον αμάραντο ροδώνα που ονειρευόσουν
τον βρήκα σήμερα σ’ ένα φαράσι.
Έδειχνε τόσο μικρός και τσακισμένος
σκόρπιος στο αλουμίνιο
Οι οροσειρές από απαστράπτοντες
αδάμαντες που υπήρχαν στο κεφάλι σου
σ’ έναν μάρσιπο ασφυκτιούν συρρικνωμένες
Μαρτύριο δεν είναι;
Σαν τις γκέισες που από μικρές τούς στριμώχνουν
τα πόδια σε μικρά παπούτσια για να μη μεγαλώνουν
Αυτή την κατάληξη έχουν ρηχοί ρομαντισμοί
Μια σκούπα ένα φαράσι κάποιος μάρσιπος
στενά παπούτσια τούς την έχουν
εμπαθώς φυλαγμένη
Δεν είμαι τόσο μεγαλόψυχη για να λυπηθώ
τα τριανταφυλλάκια του χαμού σου
Σε ποιον βολεύει να ρίξεις το φταίξιμο
αυτή τη φορά;
Έπρεπε να ανοίξω το φως του πορτατίφ
την πόρτα που διαπραγματευόσουν πριν λίγο
να δω ότι κοιμήθηκα σ’ ένα άγνωστο σπίτι
ότι ψηλάφιζα ένα άγνωστο πακέτο τσιγάρα
στο κομοδίνο
Στον συντριμμένο ύπνο μου έμοιαζες με άνθρωπο
Μα εγώ καταλαβαίνω τους ανθρώπους από τη μυρωδιά
αφού έχω μυρίσει το χώμα μετά τη βροχή
Βγαίνοντας άφησα μια δέσμη από κίτρινους
χαρταετούς να ψηλώσουν με τον αέρα
Κοίτα να ικανοποιήσεις όλους τους πιστωτές σου
Σειρά μου τώρα