Ακόμη πηγαίνω εκεί που με πάνε
ο αέρας, η θάλασσα. Η βαθιά, η πλατιά.
Απ’ τον έλεο στο φόβο και πίσω, ναι. Θα ‘ναι
για όσο διαρκεί του ιλίγγου η γητειά.
Ακόμη γρυλίζουν τα λόγια σαν σφαίρες
Ξεχείλισε το αίμα μου αναβολές.
Μια γη, να στηθίζει το φως, μου αφαίρεσε.
Κι ας έδωσα για όλα προκαταβολές.
Κάπου να οφείλεις, όπως λένε. Τα πάθη.
Κάπου ν’ ανήκεις. Τι φάρσα! Τριχιά…
Κοιτώ στον καφέ το πηχτό κατακάθι,
Δείχνει να υπάρχει αυτή η γη. Είναι τραχιά.
Εκεί κατεβαίνω. Βυθός μ’ έχει στρέψει,
σε στράλια, λατίνια, αγκαλιές και γραντιά.
Την πρύμνη μου η άγκυρα θα σημαδέψει.
Κάτω απ’ τη θάλασσα θα βρω τη στεριά.
Τριγύρω η άβυσσος, θα «γράφει» σονέτο
για κάποιον που έζησε καθώς τα φαγιούμ.
Κι εγώ εδώ κάτω θα φωτοσυνθέτω
με χαρακιές μόνο του σκοταδιού.
* τραγούδι αφιερωμένο στη Δία
Kάποτε είχες μια καρδιά που χώραγε όλο τον ντουνιά
τώρα χωράει μια πέτρα...
Mέχρι να βρείς τρόπο να ζεις μην τη σκοτώνεις τη ζωή,
τι μένει κάτσε μέτρα