Είναι τα μάτια σου ένας κόσμος ξωτικός.
Άλλες φορές γίνονται υπόθεση του Άδη.
Οίδημα αλήστου ταραχής αυτό το βράδυ.
Φάνηκε ο έρωτας βαρύς, τσεχωφικός.
Υπάρχουν μέρες-λες-για μας στο μισημένο.
Κάπου ανάμεσα σ’ αυτές, οι σημαδούρες.
Τεκμήρια, οι γρύλλοι, τα βαρκάκια, οι παρτιτούρες,
κάτι απ’ τα μάτια σου, διαρκώς μαστουρωμένο.
Φάρος και σκήτη, ένας δρόμος στη Χαλκίδα.
Σπιθοβολεί και μας γλιτώνει από το σκότος.
Για τη χαρά που το μαζί γίνεται κρότος
σπάει το φιλί, πάει τη στιγμή στην Ατλαντίδα.
Η ανέμη τύλιξε τα δύστροπα, τα γνέθει
μαζί με τρίλεπτες τροχιές αθανασίας.
Από την άβυσσο ως την άκρη της Ασίας,
άπληστα ύδατα και ρίγος απ’ τη μέθη.
Ό, τι μας βρίσκει, εμείς το βρίσκουμε στο θέλω.
Δεν φταίω εγώ που σ’ αγαπώ μαστουρωμένα.
Φταίνε τα πρέπει και τα μη που ‘ναι απλωμένα
Σ’ ένα σχοινάκι που όσο κόβεται ανατέλλω.
Ό, τι χωρέσαμε το μπόρεσε η ανάσα.
Εκεί αρχίσαμε να ζούμε αθωωμένα.
Δεν φταις εσύ που μ’ αγαπάς μαστουρωμένα.
Ούτε γι’ αυτά που στη ζωή μας προσπεράσαν.
Σηκώνω άγκυρα ξανά για τα ταξίδια.
Από το ήλεκτρο επείγει ερριμμένο,
βλέμμα απόκοσμο, αρχαίο πεπρωμένο,
σε λάθη που ποτέ δεν θα’ ναι ίδια.
Είναι τα μάτια σου μια θάλασσα που ανήκει
σε χέρια που από χθες είναι μπλεγμένα.
Σκαρί λευκό με τα πανιά του ανοιγμένα,
με το κατάρτι του υψωμένο ως τη νίκη.