[...] Μα δεν υπάρχουν καταδίκες γι' αυτά των τα εγκλήματα
ούτε θα ελαττωθούν οι φόνοι των
με τους υστερισμούς νοσταλγών παλιάς μορφής ζωής
ή με τις απειλές σκουριασμένων χεριών
και τις άγονες βλαστήμιες που χύνουν
τα φτωχά κορμιά αυτής της σκουριάς
ο έρωτας αδιαφορεί για πόνους και σπασίματα και προχωρεί
σαδικά λαβώνοντας υπάρξεις
που καταπίνουν μετά οι μηχανόσπαρτοι δρόμοι
για να φουντώνουν το δημιουργικό σπασμό ελίκων και τροχών.
[...] Πιο γοργά από τα λόγια ασκώνονται τα τείχη
ράζουν το μελάνι και κάνουν λίμνη τη μαύρη επιφάνεια των λέξεων
ενώ έπρεπε να κυλάει με την ορμή του καταρράκτη
πλημμυρώντας με νότες βυρωνικές τους κρυμμένους μες σε όγκους
δεσποτισμούς
συθέμελα γκρεμίζοντάς τους
τώρα πια δεν μπορεί ο ποιητής να οραματίζεται άλλο από Βαστίλλιες
που πέφτουν?
*
*
*
*
[...] Δε θέλουμε συγχωροχάρτια.
Ανθούν τα περασμένα στα θερμοκήπια των ελπίδων...
... Πως νύχτωσε αφ' ότου έλειψεν η ώρα
εντός μου πέρασε το σύμπαν και τώρα
το ποίημα έρχεται πιο κοντά.
... Άμα η ιστορία δεν προσφέρει αποκαλύψεις
τι θέλουμε την Ιστορία;
Χωρίς βωμό τι θέλουμε το θέατρο;
Το όραμα ενός ζωγράφου μινωικού της Θήρας
το όραμα ενός ποιητή στην Πάτμο
είναι ηφαιστιογενή.
... Η ταχυδακτυλουργία των οικονομολόγων
δεν θα σταματήσει την Ιστορία.
Όταν η ποίηση δεν καλλιεργεί την ιερογλυφία
Είναι για δίσκους και μεγάφωνα.
Δομή και πνοή το ποίημα
σάρκα λέξεων, του λογισμού φουρτούνα
ακτίνα του υπερεγώ,
του σεαυτού ιερογλυφία.