To στόμα μου ανθεί λες και είναι κομμένο.
Είχα κάνει λάθος όλο το χρόνο, ανιαρές
νύχτες, τίποτα πάρα πολύ σκληροί αγκώνες μέσα τους
και ευαίσθητα κουτιά με Κλίνεξ φωνάζοντας κλάψεμωρο
κλάψεμωρο, ανόητο!
Μέχρι σήμερα το σώμα μου ήταν άχρηστο.
Τώρα ξηλώνεται στις τετράγωνες γωνίες του.
Ξηλώνει της γριάς Μαίρης το ρούχο, κόμπο κόμπο
και για κοίτα- Πυροβολήθηκε απ' αυτές τις ηλεκτρικές εκκενώσεις.
Τώρα! Μια ανάσταση!
Κάποτε ήταν βάρκα, από καλό ξύλο
χωρίς κάτι να κάνει, χωρίς θαλασσινό νερό από κάτω της
και χρειαζόταν κι ένα χέρι μπογιάντισμα. Δεν ήταν παρά
ένας σωρός από σανίδες. Αλλά την έσυρες, την έφτιαξες.
Επιλέχτηκε.
Τα νεύρα μου εξάπτονται. Τ' ακούω σαν να 'ταν
μουσικά όργανα. Εκεί που κάποτε υπήρχε σιωπή
τα τύμπανα, τα έγχορδα παίζουν αθεράπευτα.
Εσύ το έκανες αυτό. Σκέτη ευφυϊα επί το έργον.
Αγάπη μου, ο συνθέτης έχει μπει στη φωτιά.