Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Φυλιkή Eταιpεiα









Μας έπιασε λάστιχο στη διαδρομή υπνοδωμάτιο- μπανιέρα. Δεν βαρέθηκες με τις ρεζέρβες? Ο τραγουδιστής, οι χήνες, η δολοφονία και τέλος. Βγάλε τα ρούχα σου να παίξουμε μπάλα, αλλά μια μέρα αφού πέθανες, στο υπογράμμισα. Ταινίες του Ζουλάφσκι και του Χέρτζοκ. Το σινεμά είναι αναμορφωτήριο. Οι φοιτητές που μας παρατήσανε και περάσαμε στην επωνυμία, ξεχασμένοι από οφθαλμοπάθειες. Μισό λεπτό να ισιώσω λίγο, να κοιτάξω το λιμάνι. Δίπλα σε μάτια βιαστικά διέκρινα τον άλλο εαυτό. Λίγο νερό για τα δάχτυλα. Μόλις έκαψα τον δεξιό δείκτη αλλά τι κρίμα που έμαθα να γράφω με αντίχειρα και μέσο. Μέχρι χθες πίστευα πως θα μου ήταν άχρηστη αυτή η εφεδρεία.  Πιο δυνατά. Πιο δυνατά, σου λέω. Ποιος ξέρει τι θα αναγραμματίσουμε ακόμα για να καταφέρουμε τον νόθο ύπνο. Μέσα στα συρτάρια ο καφές σήκωσε κύματα. Το βράδυ έψαχνα να βρω πού θα κοιμηθώ, σε κλινική ή στα σφαγεία αλλά ρε γαμώτο, συνήθισα τόσο αυτό το μεθυσμένο καντήλι. Πού να τρέχω αθροίζοντας μια ακόμη ερημιά στην πλέξη σου, που αραίωσε μεν, αλλά κάπως συντηρείται από τη χολή, τον Αίαντα τον Τελαμώνιο και δυο ασπιρίνες. Όταν σ’ έφτασα στο ύψος του λαιμού και ξήλωνα λίγο λίγο το μετάξι από το κρινολίνο, η φανέλα σου ίδρωσε λες και ήταν μέτωπο αντιμέτωπο με τον ήλιο. Μερικές στάλες ξεστράτισαν από τον αέρα σαν ψιλόβροχο σε κατάστρωμα . Παραπάτησες κι έπεσες σε μια τζαμαρία. Εκεί ακριβώς, θλιμμένες κάζες ρουφούσαν και έγλειφαν το χρυσό των ψαριών. Θα κουρέψεις το αυγουλάκι σου κι ύστερα, εμείς, οι θεατές σου, θα σου τραγουδήσουμε με σχετικό ζόρι, την Ιτιά. Τι να ξεπλύνει κι αυτός ο Νιαγάρας?* Ταλαιπωρημένα πλάσματα, με παντόφλες, ρομπίτσες, μπικουτί, ξεραμένα γάλατα και σάλια, στα στραβά τους χείλια. Τσουρουφλισμένα σπλάχνα. Πο ποοο τι ωραίο σκουπίδι! Μα πόσο μακριά πήγα…Αγκώνα αγκώνα πλησιάσαμε εμείς και στο τέλος σπρώξιμο σπρώξιμο μόνο μώλωπες. Αλλά μη σκας. Το βαλκανικό ταμπεραμέντο που ποτέ δεν μας αφήνει ήσυχους στις συμφορές μας, να στολίσουμε μια μπάμπουσκα, να τη ντύσουμε μπαλαρινούλα, να της ξεχωρίσουμε τα πόδια, να τη βάλουμε σε μουσικό κουτί με σμυρνέικα, έκανε το θαύμα του. Άλλωστε εσύ μου κουβαλάς τις σακούλες του σούπερ μάρκετ και ό,τι περισσεύει τ' ουρανού,  στο καλάθι του ποδηλάτου. Ποιος είναι αυτός παιδί μου! Ακούω μια φωνή. Άστο σου λέω, άστο. Είναι φυτό. Πώς έσκασε έτσι η πατάτα ρε μαμά…Σαν βεγγαλικό. Τι μαγκιές είναι αυτές! Να σκεφτείς μαλακότερα παιδί μου. Πόσο μαλακότερα? Μου λες να σκεφτώ σαν φόδρα? Ο ταρίφας κόντευε να πάθει εγκεφαλικό. Την εξόφθαλμη βρογχοκήλη πάντως δεν την γλίτωσε. Τελικά κοιμήθηκα στο ναυάγιο της Κακιάς Σκάλας. Τι τρόμος τι τρόμος Πέδρο! Τον είπα τρόμο-γίγαντα. Άντε να κόψεις κανα ξύλο τώρα. Τι ήσουν, ε, τι ήσουν? Επειδή ήσουν ορχήστρα δηλαδή? Πήγαινέ μου λιγάκι στην κόλαση κι εσύ να δεις τη γλύκα. Έπεα η μέρα φτερωτό η λύσσα. Για σπρώξε προς τα δω την πίσσα. Καλημέρα παπάκια. Θα σας δείξω εγώ.




** Tράνζιτο δωματίου (υπό έκδοση)






 










*  η παραγωγή της Coca Cola είναι ίση με την παραγωγή νερού
στους καταρράκτες  του Νιαγάρα. Δηλαδή 1,5 εκατ. λίτρα/ δευτερόλεπτο
Coca Cola παναπεί "κάνει το στόμα ευτυχισμένο" στα κινέζικα.
{περιείχε κοκαϊνη μέχρι το 1905 αλλά αφαιρέθηκε λόγω της

ανησυχίας του κόσμου :) }