Άμμος
Γιατί πάντα βρίσκεται κάποιος πάνω στα θρύψαλα
Γιατί πάντα βρίσκεται κάποιος πάνω στα θρύψαλα
Αυτού που μέχρι χθες
Θεωρούσαμε βράχο
Τα πράγματα είναι απλά
Εκεί όπου τα πράγματα είναι απλά
χρόνια μένει απάτητος ο δρόμος
Φυτρώνουνε χορτάρια μαλακά
και τρόμος.
Τα δέντρα εκεί δεν έχουνε σκιά
το όνομά σου μοναχά φωνάζουν
μ’ ωραία στόματα οι ώρες μα φριχτά
πλαγιάζουν.
Ό,τι κι αν πέρασε σκύβει και σε κοιτά
μιλούν και τραγουδούν γλυκά τ’ αστέρια
πετάνε δίπλα σου, σου δίνουνε φιλιά,
σου δίνουν χέρια.
Εκεί όπου τα πράγματα είναι απλά
δεν πήγαμε. Ποτέ μας δεν θα πάμε.
Παράξενα τραγούδια και λειψά
θα τραγουδάμε.
Ο μπάρμαν
Ο μπάρμαν που ζει μες στο κεφάλι μου
κερνάει λέξεις
«Όσα δεν μπορείς
θα σου τα πω τώρα.
Δεν μπορείς ν’ αγγίξεις ένα δέντρο
δίχως να νιώσεις
πως είναι μέσα σου το άγγιγμα.
Πώς μπορείς ν' αγαπήσεις
όταν φεύγουνε όσα αγαπάς;»
Είπε πως πέθανες, πέθανες, πέθανες, πάει πέθανες, τέρμα.
Έπειτα το μετάνιωσε
κι έβγαλε την ομπρέλα απ’ το ποτήρι
Δύο τρόποι υπάρχουν στην ποίηση:
Ή θα ξεπλένεις το αίμα
Ή θα το μιλάς.
Κάτι τέτοιο
"Δεν είσαι ανάπηρος. Αν ήσουν ανάπηρος μπορεί και να σε δικαιολογούσα. Να σε άφηνα να ψοφήσεις στη σπηλιά σου, που πήγες και κρύφτηκες στον θάνατο, σα στο μουνί της μάνας σου. Έλα μαλάκα μην μασάς. Έλα, εγώ είμαι εδώ. Έλα έξω τώρα! "
ή κάτι τέτοιο θα είπε στον Λάζαρο, δεν εξηγείται αλλιώς.
Τι έγινε; Μαστούρωσες απ’ τη λύπη;
**
**