Από μικρός αποζητούσε τη δέσμευση, προφανώς για να διασκεδάσει την απαξία του.
Σε όλη του τη ζωή προσπαθούσε να αποδεικνύει κάτι που δεν είναι. Οι επιλογές του ήταν πάντα συνυφασμένες μ’ ένα νοσηρό συναίσθημα. Συχνά πυκνά βρισκόταν μπροστά σε τραγικά αδιέξοδα. Προσπάθησε να το ανατρέψει αυτό με λάθη, παρακινδυνευμένα πειράματα... εις μάτην... ξαναμπήκε στο αδιέξοδο και μπήκε πιο πολύ, πιο βαθιά. Ασφυκτιά. Ούτε μπρος ούτε πίσω. Μετά τα 40, και είναι σαν παιδάκι που έχει πρόβλημα προσανατολισμού που αδυνατεί να το αντιμετωπίσει.
Περνούν από μπροστά του όλα και δεν μπορεί ν’ αγγίξει τίποτα που να έχει αξία....
Η φύση, τα δέντρα, η θάλασσα είναι σαν άχαρα ξόανα... Κατάργησε κάθε φυσική χαρά , συνήθισε να ζει μ’ ένα λαμπερό τίποτα. Αυτός είναι. Το κακό είναι πως, όταν περιστασιακά, περνά η πίεση και η κρίση, του αρέσει το τίποτά του, ίσως γιατί είναι το μόνο που ορίζει. Ένα τίποτα που όμως είναι δικό του. Τόσο φτωχός, τόσο μίζερος...