Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Κώστας Σφενδουράκης, Νίκη των τετριμμένων









Στην γυάλα

Ποιες προσδοκίες ποια σχέδια μεγάλα;
είσαστε ψάρια απλώς κολυμπήστε...
έτσι κι αλλιώς δεν θα βγείτε απ' την γυάλα
μέσα ασφαλείς, σε μικρόκοσμο είστε.

Λίγη τροφή και αλλάζει η πορεία
στην κορυφή με ορθάνοιχτο στόμα
από την πείνα, από την απορία
αν είστε άξιοι να τρώτε ακόμα.

Πάνω απ' την γυάλα του αφέντη το μάτι
τον διασκεδάζετε, σας επιβλέπει
γύρω απ' την γυάλα λιγούρια, οι γάτοι
να τους πετάξει από σας κάνα λέπι.

Ποιος θα αρνηθεί, θα προτάξει το "όχι" ;
ψαράκι είναι δεν είναι χαϊβάνι
ξέρει μετά θα τον πιάσει η απόχη
για να τον ρίξει γυμνό στο τηγάνι.

Ποιος από σας την κατάντια του κλαίει;
κανείς δεν είδε να κλαίει ένα ψάρι...
πως είναι δόλωμα ό,τι επιπλέει
ποιος από σας το 'χει πάρει χαμπάρι;




Φύγε ρε...

Φύγε ρε πούστη απ' την ζωή μου
με κυνηγάς εδώ και χρόνια
πας να ρουφήξεις την πνοή μου,
δέσε μου πρώτα τα κορδόνια...

Δεν είσαι άξιος να το κάνεις
μα μου την φέρνεις από πίσω
στο στόμα μου μιαν άκρη κάννης
να μη μπορώ ούτε να μιλήσω.

Φύγε ρε πούστη απ' την παράγκα
θησαύρισες νταβατζιλίκι
βάλε στον κώλο σου τα φράγκα
να κι από μένα χαρτζιλίκι.

Φύγε ρε πούστη δε σε θέλω...
κυκλοφορείς έξω στα πάρκα,
μαύρα γυαλιά γυρτό καπέλο
δίχως ψυχή μονάχα σάρκα.

Φύγε ρε πούστη! μα εσύ μένεις
μέσα στα κύτταρα του κόσμου
καρκίνωμα της οικουμένης...
είσαι ο αργός ο θάνατός μου!



Αλλαξιά

Έχει απέραντη ομορφιά η μοναξιά
μια θάλασσα εναλλασσόμενων χρωμάτων…
Άδεια η ντουλάπα, δεν υπάρχει αλλαξιά
μόνο η αίσθηση ανύπαρκτων πραγμάτων.

Μες στο δωμάτιο οι στιγμές της προσμονής
αλλάζουν σχήμα για να γίνουνε ρυτίδες.
Σ’ έναν καθρέφτη που δεν φάνηκε κανείς
μόνο ραϊσματα που μοιάζουν με λεπίδες.

Ένα σκυλί κουλουριασμένο στη γωνιά.
Τα αποτσίγαρα έχουν βγει απ’ το τασάκι
γενέθλια μέρα να αλλάζει μια γενιά.

Η ομορφιά της μοναξιάς, η προσμονή
Φωτογραφία μιας γυναίκας στην Ιθάκη
Που ζωντανεύει αργά αργά…Υπομονή!



 
Πανσέληνος Μυστικός Ύπνος

Μέσα στο δέντρο έχω αλητέψει
αλήτες τα κλαδιά και φίλοι
λούζεται στο φεγγάρι η σκέψη
να ‘ν’ όμορφη πριν βγει απ’ τα χείλη.

Τα φύλλα η δροσιά τα γλείφει
στάζει από πάνω της ο πόθος
η θάλασσα ντυμένη νύφη
με νυφικό το σεληνόφως.

Με παίρνει ο ύπνος κι ένα αστέρι
έχει μπλεχτεί μες στα μαλλιά μου
κι εσύ ‘σαι μες στην αγκαλιά μου…

μα το πρωί ένα περιστέρι
το μήνυμά σου θα μου δώσει
κι όλα θα μ’ έχουνε προδώσει!


Χιμαιρώδης

Δίνει στην αρχή το τέλος
φτιάχνει άλλη αρχή
"πνεύμα" ονόμασε το βέλος
το σπαθί, "ψυχή".

Βάφει με λευκό τον Άδη
μπλε τον ουρανό
γίνεται στίγμα, σημάδι
μέσα στο κενό.

Πίνει θάλασσες του κόσμου
ντύνεται βροχές
λέει "εγώ είμαι δικός μου"
διώχνει ενοχές.

Δίχως έγνοια δίχως φθόνο
δίχως αφορμή
σαν τον άπιαστο τον χρόνο
φεύγει με ορμή.

Τόσο τρέχει που τον φθάνει
που τον ξεπερνά...
τώρα μέχρι να πεθάνει
δεν ξαναγερνά !







Νίκη των τετριμμένων
Vakxikon 2012