Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Πρόσωπο, Αντιόπη Αθανασιάδου

 



 
Για τόσο λίγο Πρόσωπο που είμαι, καλά τα κατάφερα.

Δεν είχα ούτε ένα Μάρτυρα να παρακολουθήσει τη ζωή μου
Ένα Θεατή, έστω Βαριεστημένο
Έναν Παρατηρητή βρε αδελφέ.
Ένα Δεσμοφύλακα.

Ο Μυστικός Ντετέκτιβ μου πέθανε αλλά αυτός έπασχε από
μανία καταδίωξης κι όλο παρακολουθούσε τον εαυτό του.
Δεν τον είχα δει ποτέ κι ούτε που το 'ξερε ότι τον είχα
αναγορεύσει σε Μυστικό Ντετέκτιβ. Νόμιζε ότι είμαι ο
εαυτός του.

Όλοι γύρω ήταν τυφλοί και κουφοί και μονολογούσαν
ασταμάτητα.
Θύμωναν και τα 'βαζαν μαζί μου γιατί ήμουν παράτονη
Για τόσο μικρό πράγμα, για μια γραμμή λοξή
Λες κι έχει κανόνες η μουσική.

Γι' αυτό δεν μιλώ καθαρά.

Κι οι λέξεις μου έχουν δικά τους νοήματα.
Να η λέξη αμύγδαλο σημαίνει χαστούκι
Κι η λέξη σε λίγο σημαίνει τέσσερις.

Τη γλώσσα τους την αναποδογύρισα την τσαλαπάτησα κι
όλα τα μπαστουνάκια απ' τ' άλφα τα 'χωσα στον κώλο
τους.
Δίφθογγοι δεν υπάρχουν αλλά βόγκοι, συρσίματα κι αέρας
που φυσά και γδαρσίματα.
Υπάρχει ο ήλιος, ο ουρανός και ό,τι δεν περιγράφεται.
Ο ήλιος νιώθεται κι ουρανός και φαίνεται και νιώθεται.
Φτάνουν αυτά.

Όμως στο τέλος έγινα Πρόσωπο. Απέκτησα Χώρα και
Εθνική Γλώσσα και Κυριαρχία. Δέχομαι κι επιθέσεις
και δεν πληγώνομαι.
Το έδαφός μου ξαναφυτρώνει γρήγορα.
Τώρα είμαι δίγλωσση. Δεν με πειράζει να έχω και τη
γλώσσα τους.
Τα βαρετά τους αααα, εεε, ιιιιι, οοοοο, γιατί μ' αρέσουν
τα χαμόγελά τους.

Κι έχω μεγάλο ταλέντο στις γλώσσες.