Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

To μέτpnμα












Σφυρίζουν τα τρένα σε φρενήρη δρομολόγια. Όροι σε απόχρωση βόμβας και λες άλματα τα συνώνυμα ενός σωρού ψεμάτων. Ποιος νοιάζεται; Οι σιδηροδρομικές υφαντουργίες έχουν προεκτάσεις στο χώμα, όπως γνωρίζω, από τα μαθήματα που έχω πάρει και δεν τα αγνοώ. Κάπνιζα ήδη όταν με βρήκες. Το γρανιτένιο, ή το ακολουθούσα ή το απορροφούσα. Ήταν και η άσφαλτος ξανακερδισμένη. Δηλαδή ένας ναός από ράγες, γυμνός, στοιχειωμένος και από πάνω του κρέμονταν αιώνια πληγωμένες κληματαριές. Είχαν κι οι βρύσες του σκουριάσει. Το ιερό του κοίταζε τη δύση. Παράδοξο. Όπως, όταν μπορείς με μια παρηχητική χειρονομία να υποδυθείς το φτερούγισμα, αλλά αυτό δεν θα σημαίνει πως είσαι μάγος. Ή πουλί… Εγώ, από την άλλη, με λάμπα θυέλλης, δεν μπορώ να κάνω πολλά. Παρά το αλλόκοτο που σε δένει με την ομίχλη σ’ έναν δεσμό ανάδρομο, προτιμάς το σύρσιμο- σαν φίδι προκατάληψης που ουρεί επιμνημόσυνα σε μια δασωμένη σήραγγα και στην πλάτη του σηκώνει πέτρες κι έπειτα αρχίζεις τα ευχέλαια…Τι σόι πρακτική είναι τούτη; Μετά από τις κλειδαριές που έσπασαν αυτοβούλως, κάποιοι διέρρηξαν υποανάπτυκτα τελεσίγραφα. Εν πάση περιπτώσει, της χθεσινής νύχτας η υψικάμινος έλιωσε το κρύσταλλο και έζησα όλο το φάσμα του παραλόγου. Δεν έχω παράπονο.