Ο κύκλος άπλωσε - κενός με κυριεύει

Ίσκιους και φόβους με τις σπείρες του μεθά

Τι να ‘ναι αυτό που από τη νύχτα μου αγριεύει

Όλα της τ’άστρα και τα κάνει ουρλιαχτά;

Μπρος μου το αθάνατο και πίσω το ηττημένο

Μπρος μου το όνειρο που τίκτεται κουβάρι

Iσόβια έγκλειστο μωρό κατατρεγμένο

Που από τη μήτρα όλα στην πλάτη του τα βάρη

Τι είναι η πίστη η χαρά η ευδαιμονία…

Πώς απ’τα δάχτυλα περάσαν οι φωτιές

Κάψαν τις Άνοιξες στεγνώσαν τη μανία

Έριξαν σπίρτο στου αιόλου τις νοτιές

Είμαι ο Σίσσυφος και σπρώχνω μαύρα βόλια

Γιγάντια βότσαλα πλακώνουν το σκαρί

Στα σπλάχνα η ποίηση φυτεύει περιβόλια

Ό,τι θελήσαμε εκείνη το μπορεί

Εδώ σωριάζονται του άβατου τα ερείπια

Μοίρες αστόλιστες αυτόπτες του χαμού

Φαρμάκι ατέλειωτο απ’το μπουκάλι ήπια

Εννέα όγδοα τραγούδαγε η Καλθούμ

ο πίνακας του Αντώνη Στεφανάκου