Οι ακτίνες της πανσελήνου
διαπερνούν
τις ρίζες των μαλλιών
φτάνουν ως τον μυελό
όπου αναβλύζει η χλόη
ενός άκυρου παραδείσου
πιο λευκή απ’το λευκό
πιο μαύρη απ’το μαύρο
Ανανεώνοντας όρους
αυτοδιαψεύσεων
εκβιάζοντας
όλες τις αγιότητες
με το δικαίωμα της θλίψης
των φαντασμάτων
Είμαστε νάνοι ακόμη
σ’ έναν κήπο απόρθητο
Κι έχουμε ξόβεργα
μόνο τον πόνο