Σούγια~photo by Φαίδρα Φις
Από εποχή Σ σε εποχή Α και μετά Μη.Έβαλα με το διαβολικό μολύβι καπελάκια διαγραφής Χ μαμούθ πάνω από κάθε γράμμα. Μ’αγαπάς? Ναι αλλά μη ρωτάς. Η καλοκαιρινή ζωή τράνζιτο στα φαράγγια της Κρήτης και ξεκολλάνε τρία μαχαίρια απ’το δέρμα μου. Στεγνά. Άπλωσα το φιλμ της πρώτης περιόδου.Δεν καταγράφεται σε ημερολόγιο. Η σαμσάρα στα πόδια σου και το σώμα της κιθάρας που με κατάπιε. Άκουγες άκουγες. Έβλεπες. Άγγιζες. Μόνο που η σελήνη εκεί…ατρόμητη και μυσταγωγός με συνθήματα αρωγής για σημαίες και ιδέες καμμένες. Γεμίζεις τους κάδους σελήνες. Τι ζητάς απ’τα λάθη μου… Μ’αγαπάς ε και? Σκασίλα σου για τις παλίρροιες. Η επωδός είναι πασπαρτού για δανεικά λιμάνια.Καλοκαίρι 11.11. Πες το κι εσύ. Κυριακή καθιερωμένη στις Άσπες με το νερατζάκι να λιώνει στο στόμα όπως οι φονικές μπαλάντες του Κέιβ. Μπούκωσα. Τούνελ νερατζάκια αυτισμός. Κήπος κούνια αυτισμός. Τρέμει το νερό. Μ’αγαπάς? Έστειλες κάτι από την Έφεσο…φορτηγό ήταν~το αντέγραψαν άρτια οι κινήσεις του φιδιού οι κίσσες που διψάγανε.Επειδή η ανάμνηση πάει με κάτι που λέγεται από τη μέση του και μετά «δεν προλαβαίνω». Έτσι διαπλάθονται οι ανάγκες σου. Σύμφωνα με τις αργίες. Εγώ από την άλλη, απεργώ. Δεν πιστεύω. Κατέβασα την Άνοιξη απ’το χέρι ως το τελευταίο σκαλοπάτι-μικρό παιδί που χτύπησε τα γόνατα στο ποδόσφαιρο-έσταζε και η νύχτα τους δικούς της κόμπους-τι να πω-θυμάμαι να πω? Θυμώνω να πω? Είναι που κλαις για όλα έπειτα. Μ’αγαπάς? Εκεί μας έφτασαν τα κλάματα και προχωρήσαμε. Λίγο. Εντάξει.Φεγγοβόλα.Μάλλον. Ευδοκίμησαν οι μαχαιριές. Προτίμησες τα τρία μαχαίρια. Σφαγείο. Κροτίδες. Αλλά είχα ασυλία στο Αιγινήτειο. Τα μάτια που με νανουρίζουν είναι πλοκάμια. Με θύλακες στο βυθό. Πάω πάσο. Άθελα. Σιωπηλά. Απαρηγόρητα. Όχι δεν σ’αγαπώ. Αισθήματα τέλος. Κατρακυλήσαμε και ξεπουλάμε.