Πού να γεννήθηκε η μελαγχολία του έρωτα των ψαριών; Στο ξύλο που δένει το μολύβι του καρπό για να γράψει τα μεγάλα Ω… Σ’ένα χάρτινο βαρκάκι που λιώνει αργά στην μπανιέρα…Στην τσέπη ενός εργάτη ορυχείου…Σ’ένα φιλοκίνδυνο λίκνο που δονεί τον θίασο των ενοχών , στο απαγορευμένο νήμα του Λαβύρινθου, σ’ένα ζαλισμένο ράγισμα στον αμανέ που λέει «είμαι εδώ και περιμένω την επόμενη λέξη»…Σ’ένα γιαπωνέζικο ριπίδιο…μεταμφιεσμένη σε θραύσμα γυαλιού διεκδικεί τον ανδραποδισμό της από την κόμη σου. Εκεί υπάρχει ολόκληρη η εικόνα του βίου τους και ο τονισμός του.