Τώρα που δεν είσαι σαν ηλίας* και είσαι μπαμπάς
Τώρα που δεν μπορείς να πάρεις ανάποδες
Γιατί έμαθες με τη σειρά σου
Να γονατίζεις στις συνήθειες της λάμιας
-εγγαστρίμυθοι παραισθήματα αντικατοπτρισμοί-
Χαράζεις στο χώμα τη γιορτή με κυρτά στιλέτα
Αφιερωμένοι στο χάος βιότοποι-δέκα μίλια απ’τη φωλιά
Δέκα μίλια απ’το στράγγισμα της αφής
Με ξεκούρδιστη φωνή μου ψιθύριζες
-μετανιωμένος κιόλας για τους ψιθύρους-
«τα κεράσια στην κυρία από μένα»
Για χρόνια τα δάγκωνα κι έμεναν στην κοιλότητα
Πανσέληνα γυαλισμένα κουκούτσια
Που γίνονταν αργές ερωτήσεις
Μέχρι να σε συναντήσω και να νιώσω
Πώς χαμογελούν τα τσιγάρα μπροστά στην αγχόνη τους
Με τι τρόπο κρατάς στα δρεπάνια σου το νήμα της ζωής μου
Από τον Αύγουστο κι έπειτα
Πέντε σεσημασμένα γιγάντια κουκούτσια-το δείπνο μας
Στεφανωμένα με την άλω που διηθείται σε πτυχωτό φίλτρο
Κολλημένο σημείωμα στον καταψύκτη των ονείρων
Βορά του μέλλοντος ηλίου
Δακτυλόγραφα-λάμες στον αυχένα
-Που τον επιμελείται η ελληνική γραμματική και σύνταξη-
Μνημονεύουν την πολλαπλή εξορία
Πρέσα-λιωμένα λόγια
Κι η σιωπή-στριμωχτό μπουντρούμι
*φράση της Ιωάννας