Σε μια ποδηλατούπολη όπως αυτή
Μάτια~άγρια μεθυσμένα-κοιτάνε
Τα μαγικά λυχνάρια
Αλλά αυτά δεν μπορούν έτσι κι αλλιώς
Να κάνουν τίποτα απ’όσα ελπίζουμε
Να εξαιρεθούν
Τρίβουμε τρίβουμε κι αν δεν ζούμε στο Βιλαμπάχο
Μ’ένα ωραίο πρωινό ξύπνημα:
-
τσαπίσματα και φτυαριές
κάτω απ'το μπαλκόνι
της κάβας μου
επιμένω εγώ να βοτανίζω
τα θερινά ενύπνια
Εσκιμώοι
λατρεμένα ψάρια-
αρχίζουμε με υστερόγραφα-
παγωτά στο κέντρο του χειμώνα
φτιάχνουν αμφιβληστροειδή
παραλυμένο από τη ζάχαρη των λικέρ
Είναι το φιλμ που επιτρέπεται
σ’ένα σωρό τύφλες του σκαραβαίου
άσχημο σημείωμα για τους επίτιμα δύσπιστους
σαν αναπάντεχος εσωτερικός μώλωπας
δηλητήριο στον κερατοειδή
Άσε με άσε με
κράτα με απ’το χέρι
για τη βόλτα μας στο θηριοτροφείο
-μελάνια
στις αποθήκες του-στις καταπακτές
στις αραχνιασμένες σοφίτες
δρυοκολάπτες επιχειρούν την αντίστιξη
της περιφοράς μας
τρυποκάρυδοι αναλαμβάνουν τους πλεούμενους
νεκρούς
στη μούμια μένει το μέλημα
της αφαίρεσης των επιδέσμων
Απαλή σαν πεταλούδα παιδίσκη
Αναπνέει με την κοιλιά
Λικνίζει ρυθμικά τους γοφούς
Στον αφρό του αίματος
Στις σπερματικές φλέβες
Albus
Fuluus
Sanguineus
Miger
Μiger
Όσα παραμύθια
πρόλαβα να διαβάσω
μου επέτρεπαν την ελπίδα
πως το τέλος τους θα ερμηνεύεται
ως ένα φάρμακο ευρέος
αλλά μη αποδεκτού φάσματος
Γι’αυτό πάλι καταλήγω:
πόσο βλακεία
είναι να ζω
χωρίς εσένα
Στέλλα από καρδιάς σ'ευχαριστώ
για την πίστη σου σε μένα
και τη δεδηλωμένη αρέσκειά σου στη γραφή μου
ευγνώμων
Χ