Πόσο σε θέλω έτσι άγνωστο έτσι δικό μου
Ακριβέ ξένε με τις συντριμμένες φλέβες
Αποκεφαλισμένο μόνο από μένα
Να κατουράς σε τενεκεδάκια Άμστελ
Εξαρθρωμένος ρημαγμένος λεηλατημένος
Να κλωτσάς κοφτερές πέτρες στο δρόμο
Με γυμνά πόδια
Να χτυπάς το κεφάλι σου δυνατά στον τοίχο
Με ξεσηκωμένο φαλλό
Πασαλειμένος ξενητιές
Από διώκτες που μνησίκακα ξερνάνε
Θανατερά ράμματα από διπλό βρώμικο στόμα
Κι όπου έμειναν στα δόντια οι σκουριές
Υπολείματα από ανεκτόνωτες βρισιές και δήγματα
Εκείνοι έγκλειστοι στο θλιβερό τους θάλαμο
Εμείς ιπτάμενοι στα αίθρια της ύπαρξης
Σου χρωστάω την ευκαιρία που μου έδωσες
Να σου φυτέψω ολόκληρο δάσος στο κεφάλι
Ν’αναπαυόμαστε κάθε που οι αισχρότητες
Μας αποπέμπουν από τον κόσμο των αξιωματικών
Ο φάρος μου δεν ήταν τόσο σακατεμένος
Μου έδειξε τι απεργάζεται ο άνθρωπος στο λυκόφως
Όλες σου οι στροφές τόσο στοργικές στο στραγγάλισμα
Κι εγώ πάλι να σ’αποκεφαλίζω την τελευταία μου στιγμή
Που την κρατώ μόνο για σένα
Για να ευδοκεί η άνοδος της πτώσης στο αίμα
Λαίμαργα οι βολβοί να κοιτούν τα σφαγεία
Πόσο σφοδρά σε θέλω διχασμένο
Στην κόψη του παιχνιδιού της μυαλοκτονίας
Ξένε άγνωστε ακριβέ μου
Με τις συντριμμένες φλέβες
Να κυλίζεσαι στο αίμα μου
Στο στομάχι μου το κεφάλι σου
Στους πνεύμονές μου τα σπλάχνα σου
Στο θώρακα ένα ολοκύανο σπερματικό Άλεφ
Να τινάζει έξω στο δέρμα όλη την αλήθεια