Στη διασπορά του ύπνου 
κάπου πιο έξω απ’τη σιωπή μου
κροταλίζουν γεμάτοι κάλυκες-
στήμονες νεκροί από επιθυμία
επιτάσσω διάφορες λέξεις
που δεν τις μιλάω
αδιάφορα τις πετώ
πετραδάκια πίσω μου
κάποιες μικρές στιγμές
όμως
δοξαστικές
της ανυπαρξίας
βγαίνω και βαδίζω
σε ό,τι μπορώ να ψηλαφίσω
και με μαύρη γραμμή
ενώνω εκεί όλες
τις δραματικές μου περιοχές
σε μία απόκοσμη ψηφίδα


Δεν θα τολμούσα να υποδυθώ
κάτι που δεν μου ανήκει
ακόμη και στον ύπνο μου
η αμφιρρέπεια μπροστά
στα χαμένα στοιχήματα
ξεγελάει τον τρόμο
παρά τα ευδιάκριτα όρια
του σπονδυλωτού θυμού


Σπρώχνω τα χέρια μου στο αδιανόητο
Τις ανάσες στο απροχώρητο
Τσιμέντο αέρας νερό και λέξεις συνείρονται
Σε μια άσεμνη μικρογραφική θλίψη
Αδυνατώ να φτιάξω κάτι χαρούμενο
Καταλαβαίνεις


Ο έρωτας που δεξιοτεχνεί
Στις άπνοιες του ύπνου
Είναι ανίκητος
Στα αποχωρητήρια
Καταλαβαίνω