ο πίνακας ανήκει στον Kώστα Κουκουζέλη
Με πολλή μαύρη βροχή
Όλη η σκέψη μου είναι τα καράβια
Προσπαθώ να συγκρατήσω και να γράψω
Την πυκνότητα της υπέρβασής τους
Στο νερό
Αλλά το μολύβι θρυπτό
Σαν φθαρμένος κάβος
Λύνει το καράβι
Την ώρα που είχε βρει
Το οριστικό του λιμάνι
Τότε νιώθω αρχάριος ταχυδακτυλουργός
Που πρωτομαθαίνει τα κόλπα των μαχαιριών
Αναλφάβητος που παλεύει στα ογδόντα
Να μάθει γραφή κι ανάγνωση
Τυφλός που του υποσχέθηκαν όραση
Το μαύρο που πιστεύαμε πως εξαντλήσαμε
Επανέρχεται δριμύ
Στις αντίθετες ροπές ονείρων
Στις βρύσες που στάζουν
Στη διάρκεια του χάρτη
Των ανέμων
Στο ζύγιασμα της αλήθειας
Μπορεί και να ελπίζω στην τρυφερότητα
Ασυμβίβαστων πτερόεντων
Πανιά κατάρτια
Η ελπίδα είναι αχόρταγος τερμίτης~ποιος δεν το ξέρει
Δανειστής τοκογλύφος
Κι η ανατολή που μας ζέστανε
Βυθισμένη στον πάτο ενός ποτηριού
Με στάχτη
Αίσια την περιθάλπει η αυθάδεια του έρωτα
Μια εικόνα κατά φαντασίαν μπορεί να κρατήσει
Το ρόλο της και να τον υπερασπιστεί
Για την αυτοτέλεια των μετρήσεων
Με ποσοτικά κριτήρια
Τα αληθινά δεν χρειάζονται τις εξάρσεις του φωτός
Μπορεί να μη χρειάζονται ούτε τα καράβια~αν το σκεφτείς όπως εγώ
Αλλά όταν η πίστη δεν είναι μεγαλύτερη από έναν κόκκο σινάπεως
Μοιραία εμπιστευόμαστε τις εντυπώσεις~Τα επιφαινόμενά τους
Απαξιώνοντας την είσοδό μας στα αόρατα
Εκεί δηλαδή όπου κυριαρχούν σιγανά θαύματα
Με παραχαραγμένα αισθήματα πόσο μαζί μπορούμε να ζήσουμε
Δεν ξέρω ακόμη ποια ενέργεια είναι αυτή που καθηλώνει
Βήματα πάνω σε όνειρα όταν σου ζητείται να βαδίσεις
Πάνω στα κύματα για να σε πιστέψουν
Πνίγομαι ναι.Δεν το αρνούμαι.Όχι σε κουταλιές νερό όμως.
Τι είναι ικανό να διατρέξει την απόσταση ανάμεσά μας
Αν μείνουμε στα όμορφα λόγια
Στα κίτρινα τριαντάφυλλα
Στα μήλα
Στα άπνοα καράβια
Τίποτα….