έτριβε τον αέρα μ'αυτά κι ας μην είχε
από πού να κοιτάζει τη σκόνη
αυτό το κορίτσι αναπνέει μέσα από ρούχα
γεμάτα φλόγες
στο σταθμό του Μετρό
γνωρίζει ένα ένα τα βαγόνια κάθε τρένου
βάζει λίγο λίγο το θυμό και
τον στέλνει σε πόλεις μακρινές
ολοένα της επιστρέφουν κρυσταλλική
τη χαρά με υπερωκεάνεια
μέχρι που να μην έχει καθόλου μάτια
αυτό το κορίτσι όπως ο δραπέτης εργάζεται
λαθραία σε αιγυπτιακά εργοτάξια
βάφει κόκκινα τα μαλλιά με χέννα
και τα νύχια της καθαρά χαράζουν
βυζαντινό αρχικό
την ημισέληνο λίγο πιο τρομαγμένη
αυτό το κορίτσι έχει δυο πυξίδες
αντί για μάτια
με τις βελόνες τους καίει τον αέρα
να γίνει στάχτη
με σύριγγες βυθίζει
τη μελάνη κάτω απ'το δέρμα
και σχηματίζονται μώλωπες
αυτά είναι τα μάτια της πια
στην Πέννυ