τι κάνω άραγε σ’αυτό το σπίτι
Που τα χέρια ξεκολλούν από τους ώμους
Έχω μόνο γόνατα
Κι η πίστη ~
Πως τάχα κάποτε θα ζήσω
συνηθισμένος άνθρωπος
Με στεναχώριες και βάσανα
Κι άλλη τόση χαρά
Κυρίως τις Κυριακές
Που ακούγονται τα πουλιά καθαρότερα
Κι η «μπάλα» απ’τα παλιά ραδιόφωνα
να ξενυχτάω τα Σαββατόβραδα από έρωτα
φιλιά χάδια αγκαλιές
ακούγοντας λαϊκά~
Μ’εγκαταλείπει
σ’αυτό το σπίτι
Που τα μάτια πέφτουν στο δεξί το μάρμαρο
Απορώντας με τόσο άσπρο χρώμα
Απορώντας με τόσο άσπρο
Απορώντας
Τι κάνω άραγε εδώ ενώ η τρύπα στον τοίχο
κάθε τόσο με προειδοποιεί:
Δώδεκα δώδεκα:καρφί χωρίς έργο
Μα απ’όλα φοβούμαι πως ξέρω τι κάνω σ’αυτό το σπίτι
Τρέφω καλά τη μοναξιά ν’αντέχει τη σκουριά μου
Τρέφω καλά την απελπισία πως δεν είμαι ικανός
Για τον εαυτό που "στρεβλά" μεγάλωνε~ερήμην μου~
στο στήθος
Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το 'θελα μα φοβόμουνα να φύγω.
Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ' εκδικείται λίγο-λίγο.
Όλη μου τη ζωή μού 'βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν' αρχίσω.
Να 'ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν' αρχίσω.
Μου 'μάθαν να μισώ, ν' αρκούμαι στο μισό
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.
Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.
Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε.
μουσική:Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
λόγια:Ισαάκ Σούσης