Έπεφτε το τελευταίο φως στα νερά και το φεγγάρι γυαλισμένο κι ακέραιο
γλιστρούσε στη μαύρη κιβωτό την ώρα που αυτή άραζε στη δυτική άκρη της πόλης.είναι άνοιξη και σούρουπο~οι νεραντζιές σε εξανθηστικό οργασμό~μεθάς από έρωτα.όσο περιορίζεται ο αριθμός των λέξεων που μπορείς να πεις τόσο μεγαλώνουν στο στήθος βραχνά τα θαύματα~γέρνεις με θυμό στην κουπαστή κι εγώ ανιχνεύω τις στιγμές~σε κρατάω απ’το χέρι υποκαθιστώντας όσα τα μάτια μου μπορούν να συγκρατήσουν και όσες παλινωδίες το μυαλό σου αδυνατεί να διακρίνει.σου κρατώ το χέρι και δεν έχω ανάγκη τη ρηματική υποστήριξη…ας μη μιλήσουμε ποτέ.τόσες εικόνες εκκολάπτονται με τη δυναμική μιας ροής ουρανικής βροχής λεοντιδών...διττές πραγματικότητες.εσύ~εγώ.η αγάπη~εραστές.οι αμαζόνες.οι γοργόνες.οι φωτιές.τα τραγούδια.οι θάλασσες τα καράβια και οι φάροι.τα νησιά.θεόμορφα πλάσματα στο στερέωμα κι η εξιδανίκευση στο σύνορο της σελήνης~καμπύλη που ετοιμάζεται για τη βουτιά της στο σκοτάδι.όλα, αυτή τη νύχτα, στη δυτική πόλη, είναι η δική σου εσωστρέφεια και είναι άνοιξη και είναι όλα στο πλάι της ζωής που θέλουμε να ζούμε~μια παραλληλία σαν κλιτύ ναού σε πλευρική στρωματογραφία αιγυπτιακής ανασκαφής.αυταπόδεικτες παρατηρήσεις.δεν διανοείσαι να εμποδίσεις τις συνειρμικές αυθαιρεσίες. Κι όλο θυμώνεις.κι όλο συγκρούεσαι.κι όλη η οργή όλου του κόσμου δεν σου φτάνει για να με αγαπάς και να με τιμωρείς και να μ’εκδικεισαι μαζί.γιατί?ο Πιέρο μιλάει για έναν θεό που δεν έχει παράδεισο κι εγώ για έναν παράδεισο που δεν έχει θεούς.δεν θα υποσχεθώ.δεν θέλω να κερδίσω κάτι.αντίθετα θέλω να σου τα δώσω όλα κι ας χάσω.δεν με νοιάζει.δεν παίζω συγκινησιακά παιχνίδια.είναι όλα αλήθεια.από σένα ζω κι ας έχεις θεωρητικοποιήσει όλες τις αδυναμίες και όλη την αδυναμία.νυχτώνει τόσο όμορφα~οι ψίθυροι που μας επιφυλάσσονται ανεξιχνίαστοι υπότιτλοι σε στιγμιότυπα μυστικά.κρυφά.υπαινικτικά όπως ο ήχος από το κύμα αλλά τόσο απόλυτα όπως αυτό σκάει σαν βεγγαλικό στο γρανιτένιο βράχο….μένει η αλμύρα στο τραύμα….κι έχουμε πάντα πόλεμο….