γεννήθηκε με την πληγή της χαραγμένη στον δεξί καρπό.
εκεί που χτυπάει δυνατότερα το αίμα.
έχει ήδη περάσει τις δοκιμασίες.
το μυαλό της δεν νεκρώνει.
αν και κάποιες νύχτες είναι το μόνο που εύχεται.
η γυναίκα δεν πεθαίνει.αλλά παρανοεί.
Στην παράνοια σταματά να υποφέρει.
Την πρώτη νύχτα η γυναίκα βλέπει
Όλους τους χώρους άδειους
Στα πόδια της κουλουριάζεται το θηρίο
Τη δεύτερη νύχτα πλανάται στη χαράδρα
Μες στα χαρούμενα συντρίμμια είναι η τίγρη
του χαμογελάει από την άκρη της θάλασσας.
έχουν μπει σε καινούρια τροχιά αστεριών
από μια απρόοπτη συγκυρία.
ο χρόνος διαμορφώνεται γύρω τους πυκνά.
όχι πάντα επώδυνα.της δείχνει ένα σημείο καταγωγής.
Το δάσος η έρημος η στέπα η θάλασσα
μια ρίζα πατρίδας και όταν είναι μαζί του δεν εξαντλείται.
άργησε να το δει.
αλλά πότε είναι αργά για τα άγρια που διώχνουν τα ήμερα.
μια ακόμη έγχυση των πλανητών
τώρα ξαπλώνουν έξω στην νύχτα.
επιστρέφουν μαζί στην ηδονή.
της μιλάει.εκείνη ίσα που αναπνέει.
από μια αλήθεια.
από ένα ψέμα.
από θεριεμένες δαγκωματιές.
απρόσιτος δρόμος.μακρύς.
τον ακούει.γελάει.
δεν είναι η ίδια νύχτα.
Είναι πάντα τα σημάδια.
τη δέκατη τρίτη μέρα αυτός θα την κρατάει αγκαλιά σε έναν περίπατο κατά τον οποίο ανάμεσά τους δεν θα υπάρχει τίποτα.δεν είναι πείραμα.απλώς για πρώτη φορά καλωσορίζουν μαζί τα ανήμερα.από τις αναπνοές τους εκλύεται νέκταρ η γέφυρα χτίζεται από την αρχή άγνωστα αγριεμένα ποτάμια χωρίς προφύλαξη ρέουν μέσα της χωρίς εξαρτημένα αντανακλαστικά επιζούν στην τελευταία σκηνή εκείνος ρευστοποιείται~γαλαξίας που βιώνει διπλά τα θραύσματά της.χαμογελούσαν.αυτό το ζεστό βράδυ του Απρίλη θα περιπλανηθούν ή θα τρέξει προς το μέρος του.εκείνος πηγαίνει στο πλευρό της.αγγίζει τους ώμους και τα μαλλιά της.δεν έπαψε ποτέ να πηγαίνει σε κείνη παρά την ορκισμένη αειφυγία του.
Σσσσς…το θηρίο αποκοιμήθηκε
Στην παράνοια δεν υποφέρουμε αγάπη μου
Δεν θυμόμαστε δεν παρακαλάμε
Είναι όπου μας απέμεινε για να συναντηθούμε
Όπως αρχίσαμε πριν χρόνια θυμάσαι…\
"πουθενά πουθενά δεν χωράμε στη γη πουθενά"
«είναι ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια
Δυο χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια»
έφυγα