στον Κ.
Κοντά στη διανοητική εξώπορτα ένα κρυφό πέρασμα.
Σφυρίζουν τα τρένα σε φρενήρη δρομολόγια~όρος σε απόχρωση βόμβας.και λες άλματα τα συνώνυμα απολογίας…ποιος νοιάζεται?οι σιδηροδρομικές υφαντουργίες έχουν προεκτάσεις στο χώμα όπως ξέρω.κάπνιζα ήδη.το γρανιτένιο ή το ακολουθούσα ή το απορροφούσα.ήταν η ξανακερδισμένη άσφαλτος.δηλαδή ένας ναός από ράγες.γυμνός και στοιχειωμένος να κρέμονται πάνω του αιώνιες κληματαριές.να έχουν οι βρύσες του σκουριάσει.με μια αναδρομική συλλογιστική μπορείς με παρηχητικές χειρονομίες να υποδυθείς το φτερούγισμα αλλά δεν είσαι μάγος.κι εγώ με λάμπα θυέλλης δεν μπορώ να κάνω πολλά ευχέλαια.
Παρά το αλλόκοτο που σε δένει με την ομίχλη όταν αργά σέρνεται από τον ουρανό στη γη.σαν φίδι προκατάληψης σε δασωμένη σήραγγα.επιμνημόσυνα ουρεί ενώ στην πλάτη του σηκώνει πέτρες.μετά από τις κλειδαριές που έσπασα και διέρρηξα υποανάπτυκτα τελεσίγραφα χρειάζεται στοιχειώδης αλληλογραφία.με επιφυλακτικότητα από τη δική του πλευρά.από τη δική μου δεν βλέπω.νιώθω πως οι υψικάμινοι της νύχτας θα λιώσουν το κρύσταλλο.αυτό που ξέρω σε απωθεί.αυτό που λες ότι σκέφτεσαι σε έλκει όπως ο μαγνήτης.ζούμε όλο το φάσμα του παραλόγου.δεν έχω παράπονο.
Υστερόγραφο:
«Μ' αρέσει αυτό το επίμονο του ανθρώπου λέω, τ' αλίμονο
που θέλει κι απ' το σύμπαν σημασία
Θέλω να σε φιλήσω, στα χέρια σαν εικόνα σ' εκκλησία
Και να χαθώ
Αγάπη, αλήθεια, θλιμμένη
Αρχόντισσά μου, πόρτα μυστική
Ποια λάμπα θυέλλης κρυμμένη
Στο τί θα γίνω μ' έφερε ως εκεί»~Λ.Ν.