Κάθε ημέρα Τρίτη μεσημέρι παίρνω το μετρό.Κατεβαίνω Πανεπιστήμιο.Βαδίζω τη Σίνα.Δεξιά Αναγνωστοπούλου ανεβαίνω τα σκαλοπάτια.Στο πλάτωμα αλλάζω παπούτσια.Φοράω τα ψηλοτάκουνα.Φτάνω στο 54.Ισόγειο.Χτυπάω το κουδούνι.Μου ανοίγουν αφού έχουν περάσει μερικά δευτερόλεπτα.Η Ελένη με χαμόγελο.Είναι δύο και μισή ακριβώς.Όταν αργώ μου ανοίγει ο Φάνης.Ενώ η Ελένη έχει φύγει στο Μεταξουργείο για την Ομάδα.Κάθε φορά που μου ανοίγει ο Φάνης δεν μιλάμε πολύ.Μόνο για τα φάρμακα και τη δραστηριότητά μου.Σε μισή ώρα φεύγω.Με την Ελένη ξεπερνάμε το δίωρο.Φεύγω.Κατεβαίνω τα σκαλιά.Σταματώ και φοράω τα χαμηλά παπούτσια.Μπαίνω στο μετρό.Κόμπος.Δύσπνοια.Θηλιές.Αγχονισμός.Βήχω.Κατεβαίνω τρεις στάσεις πριν και πάω με τα πόδια.



Ημέρες Τρίτες ηλιόλουστες.Άνοιξη.Καταμεσήμερο.Παίρνω το μετρό.Δύσπνοια.Αερολίν.Κατεβαίνω Πανεπιστήμιο.Ανεβαίνω τη Σίνα.Φτάνω στα σκαλιά της Αναγνωστοπούλου.Ήλιος.Σωσίβιο.Θάλασσα.Φυσάει αρκετά.Υπολογίζω εφτά μποφόρ.Στρίβω αριστερά στη Διδότου.Σκύλοι.Ήλοι.Ήλιοι.Τα καράβια.Αναπνέω.Ελευθερία.Ξεχνιέμαι κάτι ηλιόλουστα μεσημέρια στη Διδότου.Πήγε 4 πρέπει να φύγω.

**** Ξέρεις πόσο σ’αγαπάω όταν λες αστεία και γελάμε.

           Ξέρεις πόσο σ’αγαπάω όταν είσαι χαρούμενος.